De ultieme zonsondergangfoto van het grootste tempelcomplex ter wereld: Angkor Wat

Natuurlijk staan we te trappelen om richting Angkor Wat (het grootste tempel complex in de wereld) te gaan. Je kan passen van een dag, drie dagen of een week kopen. De totale omvang van de tempels is ten grote van een stad, er hebben vroeger een miljoen mensen gewoond, we nemen dus een drie daagse pas om veel terrein te kunnen bezichtigen. We gaan 's ochtends vroeg op pad en hebben er voor gekozen om op de fiets te gaan, dan zijn we de hele dag vrij om te gaan en staan waar we willen. Je kan overal in Siem Reap voor een dollar per dag een fiets huren, perfect om ons dagbudget een beetje in te dammen want de toegangskaarten slaan een flink stuk uit een dagbudget of drie.

Onderweg naar het complex gaan we eerst nog even langs de bakker voor ontbijt, want de Franse kolonisten hebben hun invloeden achtergelaten op o.a. het eten. Voor ontbijt en lunch vind je overal baguettes, met jam en boter, een beetje kaas of gevuld met Cambodiaanse groente, vlees en hete saus. De eerste tempels van Angkor Wat liggen op zo'n zes kilometer buiten Siem Reap en halverwege is er een parkeerplaats waar je toegangskaarten kan kopen. De Cambodianen gaan ook met de tijd mee, bij de kantoortjes hangen digitale camera's en zo wordt je foto meteen op je toegangsbewijs geprint. Precies waar je op zit te wachten na een fietsrit in de snikhitte van 35 graden, een foto van je rode hoofd ;-)
Er zijn allerlei verschillende routes om te tempels te bezichtigen, vroeger was er een lange en korte route per olifant. Dat is nog steeds een optie, maar er maken weinig mensen gebruik van want het is traag en oncomfortabel. Bij de poort van de tempel Bayon beginnen we een idee te krijgen van de mensen massa's die we zullen meemaken onderweg. Er zijn honderden mensen in Tuktuk's in auto's, minivan's, tourbussen, per olfiant en wij op de fiets. Wie heeft bij de poort nu voorrang, een olifant of een fietser...
We hebben besloten het mooiste voor laatst te bewaren, met het idee dat als we eerst naar het mooiste complex gaan de rest in het niets zal vallen. De tempels zijn overweldigend, gigantische bouwwerken en de afstanden tussen de een en de andere geven aan hoeveel mensen er tussen gewoond hebben en hoever het lopen moet zijn geweest tussen de een en de ander. Voor de meeste tempels waren een paar duizend mensen nodig voor het onderhoud, het is bijna niet voor te stellen. Om een uur of drie zijn we kapot van de hitte en hebben we bij elkaar zo'n 25 kilometer gefietst en beginnen we aan de laatste zes terug richting de stad. Vooral Mer is helemaal op en gaat even een uurtje slapen voor we een borrel doen in de bar van het hostel.

De volgende dag gaan we het wat slimmer aanpakken, we slaan de heetste periode van de dag over en gaan pas aan het eind van de middag naar Angkor met een Tuk tuk. We slapen lekker uit, en spenderen de eind van de ochtend en begin van de middag in een lokaal zwembad. Het is vies, het water troebel, maar het enige zwembad wat wij kunnen betalen en het water is koud, heerlijk tijdens de hitte. Aan het eind van de dag gaan we de zonsondergang bekijken bij een minder drukke tempel om zo de mensenmassa's te ontlopen. We hebben namelijk gelezen dat bij de grootste tempels soms wel 1000 mensen tegelijkertijd naar de zonsondergang komen kijken. We gaan naar de tempel Pre Rup, waar je vanaf de top uitzicht hebt op de rijstvelden rond de tempel. Als we aankomen is er een man of 25, maar als de zon uiteindelijk ondergaat tellen we 150 man op de top, verschrikkelijk. Het neemt alle charme weg van de zonsondergang. We blijven nog even naar de tempel kijken, en als we weer beneden komen is het al vrij laat en zien we dat nu eigenlijk pas de mooiste kleur in de lucht te zien is, en als we terug naar de stad rijden komen we langs het grote meer dat de grootste tempel Angkor Wat omringt. Het is prachtig in roze licht verhuld, dit is eigenlijk het gevoel dat we verwacht hadden. Wat een prachtig uitzicht. We maken dan ook meteen plannen voor de volgende dag, we willen eigenlijk na de zonsondergang naar de grootste, mooiste, tempel, alleen gaat het complex dicht terwijl de zon ondergaat, dat gaat spannend worden.

De volgende dag gaan we weer op de fiets, we hebben afgesproken minder kilometers te maken en dus moet het te doen zijn op de fiets. Maar eenmaal bij de eerste tempel aangekomen hebben we er toch alweer 13 kilometer op zitten in de brandende zon. Even flink water drinken en naar binnen. Dit is de tempel Ta Phrom dat helemaal overwoekerd was, en deels nog is, door de jungle. Er zijn gigantische bomen door het complex heen gegroeit, een sprookjesachtig decor om foto's te nemen. Het jammere is alleen dat er een paar toerbussen met Koreanen zijn afgezet en die willen overal op de foto met het complex op de achtergrond. Het is daarom bijna onmogelijk om een foto te maken zonder een stuk of twintig Koreanen die de raarste poses aannemen voor een interessante foto. Grappig om het cultuur verschil zo duidelijk terug te zien in het fotograferen, alle westerlingen willen foto's zonder mensen en gaan uit elkaar's weg om dat mogelijk te maken. De Aziaten willen alleen zichzelf op de foto en hebben totaal geen begrip dat andere mensenloze foto's willen en bljven overal gewoon doorheen lopen, letterlijk gewoon voor je lens terwijl je een foto aan het nemen bent.
Maar al met al is het een beeldschone tempel en hebben we er zoveel tijd rondgelopen dat we bijna te laat gaan zijn voor Angkor Wat. Even nog een blikje drinken gekocht, om wat energie op te doen voor de volgende fietsrit en dan gauw naar Angkor Wat. We besluiten onze fietsen aan de achterkant te zetten en vanaf daar naar de voorkant van het complex te lopen. De zon gaat aan de voorkant onder. We willen dus het excuus gebruiken dat onze fietsen aan de achterkant staan om terug te kunnen lopen door de tempel terwijl het eigenlijk al gesloten is, en we zo mooie foto's kunnen nemen. Als we pech hebben en het lukt niet, dan moeten we kilometers in het donker om het hele complex en meer lopen om weer bij de fietsen uit te komen. We hopen dat het gaat lukken.
Het is een waanzinnig complex, het is niet voor te stellen hoe dit eruit moet hebben gezien in de tijd dat hier mensen eerde en rondliepen. Het is ook erg indrukwekkend dat de Europeanen onderhoud aan het complex hebben gepleegd maar nu toch weer de oude afwateringsystemen aannemen van de oude bewoners omdat er met de Westerse manieren overal lekkages op zijn getreden. Wat een kennis hebben de Angkor bewoners gehad!
Als we aan de voorkant van het complex zijn gekomen is de zon net ondergegaan en gaat de tempel dicht, we worden door een wachter gezegt weg te gaan. Michiel overtuigd hem dat we echt naar de achterkant moeten omdat onze fietsen daar staan en uiteindelijk stemt hij in. Voordeel is dat Aziaten vies zijn van lopen en er dus mee instemt dat we niet om het complex heen hoeven te lopen. Hij volgt ons wel om zeker te weten dat we echt gaan. Eenmaal aan de achterkant van de temppel gekomen komt de wachter nog een keer, en dan zijn we alleen. Het wordt steeds donkerder en de lucht begint langzaam roze te worden. We nemen de een na de andere foto omdat we niet weten wanneer de wachter weer terug komt. Het is prachtig, maar ook een beetje eng. Er is hier zoveel geschiedenis dat je niet raar zou opkijken als er ineens een stoet met oude Angkor bewoners uit het niets zou opdoemen. Na een kwartier gaan we richting de poort, daar zitten ook een paar wachters, maar die zeggen gelukkig niks. We gaan gauw naar het meer rond Angkor om nog een paar foto's te nemen. Missie geslaagd!

Laatste dag Siem Reap

We hebben geen foto's nog (nou ja, een heleboel maar niks online) van Ankor Wat maar wilde toch laten weten dat we er alweer vandoor gaan. Morgenochtend pakken we de bus naar Phnom Penh.

Welkom in happy Cambodia

Na een paar uur op het strand liggen en bier drinken strompelen we naar de bushalte. Uiteraard komt de bus 3 kwartier te laat, en zelfs de verkoper van onze buskaartjes vindt het spannend of-ie nog komt. De bus lijkt wel een ijsko-kar, het is zeker 10 graden kouder dan buiten en we kleden ons dik aan met sokken, windjack en dubbele handdoeken. We dommelen snel weg en worden rond 6 uur wakker, vlak voor Bangkok. De bus doet er twee uur langer over dan verwacht.

Daar pakken we een bus naar de andere terminal, wat dankzij de spits bijna 2 uur duurt. Daar vinden we de bus na enig zoeken (uiteraard zijn er 2 loketten '23') de juiste bus en vertrekken we enige uren later dan geplanned naar een grensstadje in Thailand bij Cambodja.

Uiteindelijk komen we rond 16h aan vlak voor de grens en houden we het voor gezien; we regelen (te duur) vervoer achter op motors van een Thais stel naar een (M/H)otel, waar we een belachelijk grote kamer krijgen voor een paar euro, en een zwembad ernaast. We wassen het stof af en gaan vroeg slapen, want morgen willen we de grens zo vroeg mogelijk over.

Om 6.30 wakker pakken we de laatste spullen weer in en gaan we om de hoek op zoek naar eten.

Daar vinden we uiteindelijk wat slappe broodjes, en zien we de eerste monikken die zingen als dank voor het gekregen eten.

We pakken een tuk tuk naar de grens, die we vervolgens niet weten te vinden ('where is the border?' Antwoord is 'large or small bottle?') maar uiteindelijk wel. Daar begint een schouwspel aan corruptie en schreeuwende mensen,

Zoals te verwachten worden we met de tuk tuk bij de 'consulate' gedropt voor een visum, maar we weigeren en uiteindelijk vinden we onze weg. De Thaise grens is geen probleem, maar daarna begint de corruptie: we moeten extra betalen voor een 'express visa', maar we weigeren. We hebben echter haast, maar geen zin om extra te betalen. Na ruim een kwartier geeft de douanier het op en krijgen we toch onze visa, als we om de hoek van het kantoor gaan zitten zodat we geen andere toeristen inlichten dat ze het 'extra' geld helemaal niet hoeven te betalen.

Na het krijgen van ons visa barst de grensdrukte los: hele stammen trekken 's ochtends naar Thailand en we krijgen het een en ander ervan te zien.

We nemen niet de 'free tourist shuttle' maar lopen naar een taxi en regelen voor relatief een spotprijs een rit rechtstreeks naar Siem Reap. Want de bus gaat voor een dollar minder pas zes uur later.

De rit die 4 uur zou moeten duren is na 2 uur voorbij, en half verdwaasd stappen we in een tuk tuk naar een hostel. Daar hebben we voor een prikkie (4 USD) een basic kamer. Geen plafond, en de muren zijn bamboe matten, maar de matras is goed en het is gelegen in een mooie oud Franse koloniale villa.

Aangezien we 'te vroeg' in Siem Reap zijn besluiten we maar wat rond te lopen. Via het postkantoor (postzegels voor Mer) naar 2 tempels; Wat Bo en Wat ???.

Mer wordt door een monnik van 23 jaar aangesproken. Hij vertelt over zijn afkomst op het platteland en waarom hij monnik is. Erg leuk kletsen met een monnik en hij wil zijn Engels oefenen, wat verbasend wekkend goed is. We steken hem uiteindelijk nog wat geld toe want jonge monniken studeren en missen 's ochtends de kans eten te ontvangen van de gemeenschap en lijden dus vaak honger.

Na de tempels lopen we naar het hostel en douchen we. We lopen naar de roof top bar, een prachtige ruimte met grote loungestoelen en pullen bier voor een halve dollar. We werken de blog bij, poolen/snookeren wat en drinken teveel :)

Morgen op naar Ankor Wat!

Leven op een duik-boot; duiken, eten, slapen, duiken, duiken...

Het is de avond ervoor niet gelukt de duikschool te vinden om erachter te komen waar en hoe laat moeten zijn voor de boot en het bellen wil ook niet lukken. Dus proberen we het tijdens en na heet ontbijt weer. Ook nu lukt het niet maar de jongen hij de balie kent de duikmaatschappij en helpt ons uit te leggen waar de duikschool in het dorpje gesitueerd is. Nu vinden we het wel en we moeten meteen terug naar onze kamer om ons spullen te pakken, op de terugweg halen we nog gauw kaartjes voor de nachtbus naar Bangkok voor na de liveaboard. Bij de duikschool aangekomen moeten we een duikpak, schoenen en flippers passen en krijgen we een krat voor onze spullen. Dan hebben we nog twee uur voordat de boot vertrekt. We halen gebarbequede kip met kleefrijst en hete groente bij een eetstalletje op de markt en gaan daarna nog even naar het strand.
Terug gekomen bij de duikschool staat er al een groep mensen, er hangt een opgewonden sfeer. We raken aan de praat met twee Britten, de een is net via Kuala Lumpur begonnen aan een wereldreis van vijf jaar (tja je hebt altijd baas boven baas, dan lijken wij weer mietjes met onze vier maanden reizen) Ian, en de ander (Cristian) eindigt net een vakantie van drie weken. We drinken een biertje en wachten totdat de bus ons naar de haven brengt. In de haven liggen drie live-aboard boten, we lopen over de eerste naar de tweede; de Dolphin Queen.

De eerste avond op de boot is bedoeld om kennis te maken met de andere passagiers, de boot te verkennen en samen te eten. Weer hebben een budget kamer met twee stapelbedden, als we op onze kamer komen zijn de twee onderste bedden al vol met bagage, maar onze roomies zijn niet te vinden. We ontmoeten wel David en Julia, een Zwitsers stel dat een jaar lang de wereld over reist, we zien een paar dagen later al hun foto's, wow.

Na het eten voelt Mer zich niet lekker, de boot deinst behoorlijk. Ondanks de wagenziekte pillen komt Mer's eten er een uurtje later over de railing weer uit. We gaan dus maar vroeg slapen want 's ochtends worden we om 06:30 wakker gemaakt. Er blijken meer mensen ziek naar bed te zijn gegaan en Ian en Mer checken bij de duikmeesters hoe of wat, het voelde voor ons als ee storm, maar het blijkt een hele gewone nacht te zijn geweest qua golven. Ok, we zijn gewoon geen zeemensen ;-) Onze eerste duik is om 07:30, niet echt wat we ervan verwacht hadden, Michiel's bril is de hele duik beslagen en het rif is niet heel bijzonder. We zien wel twee gigantische Napoleon vissen. De riffen zijn heel gevarieerd maar het aantal verschillende soorten en scholen vissen is veel minder dan we in de Fillipijnen of Indonesie gezien hebben. We doen drie duiken en 's avonds staat er nog een nachtduik op het programma. Een vrij ontspannen duik maar we zien niet veel. 'S ochtends worden we al om 6 uur wakker gemaakt voor ons eerste duik om 7 uur. We hebben veel beter geslapen dan de nacht ervoor en het ritme begint een beetje te komen, opstaan met een kopje thee of koffie, duiken, ontbijten, duiken, lunchen, slapen, duiken, snacken, duiken, avondeten en weer slapen.

We duiken om 07:00 uur 's ochtends, 11:00 uur, 15:00 uur, en 19:00 uur. En af en toe tussendoor stoppen we langs bounty eilandjes en worden we met een klein rubber bootje voor een uur of wat afgezet op prachtige witte zandstranden om te snorkelen of te zonnebaden.

De tweede duik is veel beter dan de voorafgaande duiken, we zien uitzonderlijke vissen en na ongeveer een kwartier begint onze duikgids op zijn tank te slaan om onze aandacht te krijgen. Hij maakt het handgebaar van een haai, we kijken de 'big blue' in en zien een gigantische haai met een staart als een voshaai. We weten dat die hier niet voorkomen dus het moet een ander soort zijn geweest, wow, het was de grootste haai die we ooit gezien hebben, een meter of 3,5 lang. Eenmaal boven verteld de duikgids dat we enorm geluk hebben gehad, we hebben een Leopard haai gezien, en die worden daar niet vaak gespot. Al met al een fantastische duik met gigantische scholen vis overal om ons heen.

De volgende dag duiken we twee keer bij Richelieu rock, geprezen als een van de beste duiksites bij de Similan eilanden in Thailand, en inderdaad het zijn twee waanzinnige duiken. Enorm veel vis en we zien meerdere octopussen, een haai in de verte, mini en gigantische moray (soort aggresieve zeeslangen met af en toe een doorsnee van 25 cm en een paar meter lengte), grote scholen van allerlei vissen en een aantal zeer zeldzame vissen. De laatse dag duiken we bij een eiland en aan het eind van de ochtend de aller, allerlaatste duik in Thailand bij een wrak, met wederom gigantisch veel vis. Erg mooi en leuk. De trip was een hele ervaring, veel leuke mensen ontmoet, veel moois gezien, maar langzaam tot de conclusie gekomen dat Thailand qua duiken niet kan tippen aan de Fillipijnen of Indonesie. Als afsluiter nemen we met zijn allen een groepsfoto.

We zijn om 15:00 terug in Khao Lak, een aantal uur eerder dan verwacht en onze nachtbus naar Bangkok gaat pas om 20:00 uur. Dus we gaan nog lekker een paar uurtjes naar het strand, even zwemmen en een biertje drinken met de ondergaande zon.

Dagje Khao Lak

's Ochtends vroeg op want we moeten weer terug naar het vliegveld, eerst met de metro, dan de bus en op het vliegveld aangekomen blijkt ons vliegtuig een aantal uur vertraging te hebben door slecht weer. Balen want we hadden verwacht rond een uur of drie bij het zwembad bij een resort in Khao Lak, Thailand te kunnen neerploffen. Uiteindelijk landen we twee uur te laat op Phuket. Alle toeristen vluchten richting taxi's en tourbussen en wij blijven verbluft achter. We willen de bus naar een neergelegen verkeerspunt om daar een vervolg bus te kunnen aanhouden om ons naar Khao Lak te brengen. Niemand weet hoe, maar dan zien we een bordje Airport bus en gaan daar maar wachten. En bingo, al gauw komt er een meisje op ons af, met de Airport bus worden we naar het kruispunt gebracht. Eenmaal uitgestapt begint het te druppelen en terwijl we naar de bushalte lopen begint het te hozen. Terwijl we onder een afdakje wachten zien we een bus met een noodvaart voorbij rijden. Michiel rent de stromende regen in en gelukkig stopt de chauffeur, het is inderdaad de bus naar het Noorden. De rit zou twee uur duren, maar na iets meer dan een uur worden we in het centrum van Khao Lak gedropt.

Iets toeristischer dan gedacht, maar mooie stranden en we vinden ons resort een stuk makkelijker dan in KL. Alleen is ons gereserveerde kamer aan iemand anders gegeven, volgens zeggen met dezelfde naam. Gelukkig weten we de receptionist te overtuigen ons een veel duurdere kamer voor dezelfde prijs te geven. Daar zitten we dan met onze backpacks in een dure airco kamer ;-) Een duik in het zwembad genomen en heerlijk Thais gegeten. Bij het ontbijt de volgende dag begint het een beetje te dagen dat we echt op reis zijn en die dag niks te doen hebben. We moeten helaas vandaag wel naar een andere, goedkope kamer switchen, en eigenlijk maar gelukkig want de wc blijkt verstopt te zijn en overstroomt met.... laten we dat maar achter wegen laten. Na het inpakken van de tassen gaan we richting strand. Het is bewolkt, gelukkig maar want we zijn erg wit vergeleken met alle bruine toeristen.

De golven zijn waanzinnig hoog, erg leuk en aan het eind van de dag nemen we een Thaise massage om alle stress van de afgelopen maand weg te laten kneden, heerlijk! Morgen gaan we met een boot mee om in vier dagen 14 duiken te doen, een Liveaboard, we hebben al zeven maanden niet gedoken dus we kunnen alle twee niet wachten. De komende dagen dus geen nieuwe verhalen.

Het is eindelijk zo ver; de reis is begonnen

Totaal onwerkelijk, jaren en jaren hebben we gedroomd van dit moment en dan is het zo ver. Zaterdag om kwart voor negen staan de verhuizers al voor de stoep, en binnen anderhalf uur is het huis bijna leeg. Helaas redden we het niet in een keer en zijn we uiteindelijk om 3 uur klaar. Wel zo'n 3 uur voor op schema en de verhuiskosten worden per uur betaald en vallen dus ook erg mee. Samen met Danielle, Wendy en Kai richting Utrecht om 's avonds lekker te ontspannen bij Michiel's ouders met een fles champagne van het afscheidsfeest. En als verrassing komen Michiel's broer Sander, vrouw Saskia en kinderen op bezoek. Een hele relaxte avond met een vleugje Sinterklaas voor de kinderen en dan lekker slapen.

's-Ochtends vroeg op en in het donker richting Schiphol, de hele familie staat te wachten om ons uit te zwaaien. Het kwartje valt nog steeds niet helemaal, we zijn zo druk bezig geweest met alles regelen dat het nog steeds aanvoelt als nog een 'to do' op het lange lijstje. Maar dan gaan we echt, eerst naar London Heathrow, dan met ruim een uur vertraging overstappen op Egypt Air naar Cairo. En van Cairo naar Kuala Lumpur waar we om 16.00 uur 's middags de volgende dag aankomen.
Op Cairo is er een grote groep Afrikanen opgestapt, we hadden meteen bij de bagagecheck al een raar voorval toen ze massaal voordrongen door Mer gewoon opzij te duwen. Alle andere passagiers bleken ze verder gewoon voor te laten gaan want het rook alsof ze zich nog nooit gewassen hadden. Op Kuala Lumpur kwamen we ze weer tegen en even vaag, de hele groep verspreide zich over alle rijen waar spontaan mensen met hun neus dicht gingen staan. Of gewoon uit de rij wegliepen, het was echt vies, we stonden te kokhalzen van de zweetlucht. De jongens waren heel zenuwachtig, en een voor een werden ze bij de douane af gewezen, raar stel. Uiteindelijk duurde het, mede daardoor, een uur voordat we door de douan waren. En toen richting bus. Er werd een al vertrokken bus staande gehouden; gauw de backpacks onderin en voor 1,5 euro de man een uur en een kwartier richting het centrale station van Kuala Lumpur. Eenmaal aangekomen kunnen we geen vervolgbus vinden, iedereen stuurt ons een andere kant op. Gelukkig helpt een aardige jongen ons met het uitzoeken van de juiste bus, maar na ruim een half uur wachten zonder teken van een bus, en inmiddels zonder zonlicht besluiten we een trein te nemen. We zijn bang dat als we nog veel langer wachten we te laat zij voor het avondeten. We nemen de Sky-train naar Pasar Sani en willen vanaf daar naar een hostel lopen. Inmiddels is het acht uur 's avonds en zijn we doodop, maar kunnen ons hostel niet vinden, net als we het op willen geven komen er twee Chinese meisjes en een jongen naar ons toe. Ze verblijven in de buurt en willlen ons helpen. Ze laten ons de weg zien naar Chinatown, waar het wemelt van de hostels en de weg naar het hostel waar we op het internet een hoop positieve ervaringen over hebben gelezen. Gelukkig, eindelijk gevonden. Een verwaarloosde gang in een drukke straat leidt naar fontein in de gang en een receptie. Gelukkig hebben ze nog kamers en voor 5 euro mogen we kiezen tussen een kamer met raam aan de lawaaierige straat en een kamer zonder raam, maar veel stiller. We blijven maar een nacht dus kiezen voor de laatste kamer. Terwijl we door de gang lopen hebben we alle twee flashbacks naar de film 'The Beach', maarja, wat wil je ook voor 5 euo.

Na ons eigen slot op de deur bevestigt te hebben gaan we op zoek naar eten in Chinatown. Wat is dat toeristisch geworden, we herkennen het bijna niet meer terug. We eten in hetzelfde restaurant als acht jaar ervoor en Michiel besteld zelfs hetzelfde eten. Alles een beetje toeristisch, maar heerlijk gegeten en na afloop nog even onder het genot van een Maleisisch biertje op het dakterras van het hostel ons eerste verhaal op de reisblog zetten. We zijn helemaal voldaan op onze eerste dag, de bagage was er toen we aankwamen, het weer is goed, het eerste avontuur zit er al op, ons eerste heerlijke Aziatische maaltijd inclusief Maleis bier genutigd en nu ontspannen op een dakterras dat uitkijkt op de skyline van Kuala Lumpur, wat wil een mens nog meer?