Totaal onwerkelijk, jaren en jaren hebben we gedroomd van dit moment en dan is het zo ver. Zaterdag om kwart voor negen staan de verhuizers al voor de stoep, en binnen anderhalf uur is het huis bijna leeg. Helaas redden we het niet in een keer en zijn we uiteindelijk om 3 uur klaar. Wel zo'n 3 uur voor op schema en de verhuiskosten worden per uur betaald en vallen dus ook erg mee. Samen met Danielle, Wendy en Kai richting Utrecht om 's avonds lekker te ontspannen bij Michiel's ouders met een fles champagne van het afscheidsfeest. En als verrassing komen Michiel's broer Sander, vrouw Saskia en kinderen op bezoek. Een hele relaxte avond met een vleugje Sinterklaas voor de kinderen en dan lekker slapen.

's-Ochtends vroeg op en in het donker richting Schiphol, de hele familie staat te wachten om ons uit te zwaaien. Het kwartje valt nog steeds niet helemaal, we zijn zo druk bezig geweest met alles regelen dat het nog steeds aanvoelt als nog een 'to do' op het lange lijstje. Maar dan gaan we echt, eerst naar London Heathrow, dan met ruim een uur vertraging overstappen op Egypt Air naar Cairo. En van Cairo naar Kuala Lumpur waar we om 16.00 uur 's middags de volgende dag aankomen.
Op Cairo is er een grote groep Afrikanen opgestapt, we hadden meteen bij de bagagecheck al een raar voorval toen ze massaal voordrongen door Mer gewoon opzij te duwen. Alle andere passagiers bleken ze verder gewoon voor te laten gaan want het rook alsof ze zich nog nooit gewassen hadden. Op Kuala Lumpur kwamen we ze weer tegen en even vaag, de hele groep verspreide zich over alle rijen waar spontaan mensen met hun neus dicht gingen staan. Of gewoon uit de rij wegliepen, het was echt vies, we stonden te kokhalzen van de zweetlucht. De jongens waren heel zenuwachtig, en een voor een werden ze bij de douane af gewezen, raar stel. Uiteindelijk duurde het, mede daardoor, een uur voordat we door de douan waren. En toen richting bus. Er werd een al vertrokken bus staande gehouden; gauw de backpacks onderin en voor 1,5 euro de man een uur en een kwartier richting het centrale station van Kuala Lumpur. Eenmaal aangekomen kunnen we geen vervolgbus vinden, iedereen stuurt ons een andere kant op. Gelukkig helpt een aardige jongen ons met het uitzoeken van de juiste bus, maar na ruim een half uur wachten zonder teken van een bus, en inmiddels zonder zonlicht besluiten we een trein te nemen. We zijn bang dat als we nog veel langer wachten we te laat zij voor het avondeten. We nemen de Sky-train naar Pasar Sani en willen vanaf daar naar een hostel lopen. Inmiddels is het acht uur 's avonds en zijn we doodop, maar kunnen ons hostel niet vinden, net als we het op willen geven komen er twee Chinese meisjes en een jongen naar ons toe. Ze verblijven in de buurt en willlen ons helpen. Ze laten ons de weg zien naar Chinatown, waar het wemelt van de hostels en de weg naar het hostel waar we op het internet een hoop positieve ervaringen over hebben gelezen. Gelukkig, eindelijk gevonden. Een verwaarloosde gang in een drukke straat leidt naar fontein in de gang en een receptie. Gelukkig hebben ze nog kamers en voor 5 euro mogen we kiezen tussen een kamer met raam aan de lawaaierige straat en een kamer zonder raam, maar veel stiller. We blijven maar een nacht dus kiezen voor de laatste kamer. Terwijl we door de gang lopen hebben we alle twee flashbacks naar de film 'The Beach', maarja, wat wil je ook voor 5 euo.

Na ons eigen slot op de deur bevestigt te hebben gaan we op zoek naar eten in Chinatown. Wat is dat toeristisch geworden, we herkennen het bijna niet meer terug. We eten in hetzelfde restaurant als acht jaar ervoor en Michiel besteld zelfs hetzelfde eten. Alles een beetje toeristisch, maar heerlijk gegeten en na afloop nog even onder het genot van een Maleisisch biertje op het dakterras van het hostel ons eerste verhaal op de reisblog zetten. We zijn helemaal voldaan op onze eerste dag, de bagage was er toen we aankwamen, het weer is goed, het eerste avontuur zit er al op, ons eerste heerlijke Aziatische maaltijd inclusief Maleis bier genutigd en nu ontspannen op een dakterras dat uitkijkt op de skyline van Kuala Lumpur, wat wil een mens nog meer?