De busrit van Sagada naar Vigan is never-ending. Hemelsbreed is het maar een kilometer of 60 naar Vigan, maar de wegen door de bergen zijn zo slecht/onverhard en het vervoer zo onregelmatig dat mensen die de route geprobeerd hebben er tussen de twee en drie dagen over gedaan hebben. Wij doen de 'makkelijke' route, eerst zes uur hobbelen langs ravijnen terug naar Baguio en dan overstappen op de bus naar Vigan die er nog eens zes uur over doet. We zijn vroeg opgestaan en ook vroeg bij de bus, maar die zit vol, we hebben twee stoelen helemaal achterin de bus, een ramp, we hebben geen handrailing om aan vast te houden en een van de stoelen is ooit stuk geweest en half gerepareerd. Op zijn minst gezegd, de zes uur voelde aan als dagen. Ook op de bus naar Vigan hebben we pech, of liever gezegd alle passagiers, bijna alle stoelen zijn stuk, de rugleuningen zakken door. Bij elk stop zie je mensen van stoel wisselen opzoek naar een betere stoel.

Als we uiteindelijk in Vigan aankomen is het half negen 's avonds, en lopen we van het busstation naar een guesthouse, gelukkig hebben ze nog plek (om de laatste 4 kamers wordt gestreden en voorgedrongen, maar we hebben een kamer) en is hun restaurant ook nog open zodat we snel kunnen eten. Het restaurant staat bekend als een van de beste in Vigan, maar Michiel's bestelde kip sate is ongaar en geen sate maar stukken bot met kip. Het is wel duidelijk dat je geen kip sate moet bestellen buiten Indonesie.

De volgende ochtend worden we om zes uur al wakker van het personeel van het guesthouse die zich voorbereiden op de komende dag met flink wat lawaai. Het guesthouse is een oud Spaans koloniaal huis, prachtig, maar we slapen precies boven het restaurant en kunnen via de vloer binnen kijken. Geluidsisolatie bestaat hier niet ;-)

Na ons ontbijt gaan we de stad in, dit is een van de weinige steden in de Fillipijnen die niet tijdens de tweede wereld oorlog is gebombardeerd en heeft nog hele straten met oude Mexicaanse koloniale huizen. Ooit was dit een erg welvarende stad doordat het als handelspunt werd gebruikt op weg naar en van Azie. De Spanjaarden hadden dit als kolonie, al snappen we dus niet zo goed waarvoor de huizen Mexicaans zijn. Daar komen we ook helaas niet achter.

Het stadscentrum is niet groot, binnen 2 uurtjes ben je er wel doorheen. Het is mooi om te zien, en begrijpelijk waarom unesco dit als World Heritage heeft betiteld. Brede lanen, spaans/mexicaanse huizen met dikke muren en grote tuinen, en de onvermijdelijke kathedraal.

Het is te bizar om in de snikhitte door dit stadje te slenteren, als je naar de huizen kijkt ga je zo een eeuw terug in de tijd naar een Mexicaans dorp, maar als je vervolgens kijkt naar het verkeer wordt je weer terug gelanceerd in het hier en nu; naast de oude paard-en-wagens die bestuurd worden door Fillipijnen zijn de straten bezaait met honderden tricycles, die kom je in Mexico toch echt niet tegen.

De hitte is weer flink wennen na een week in de bergen, het zweet druipt van ons af en we zijn niet vooruit te branden. Na een bezoek aan de prachtige kerk van Vigan gaan we ergens even afkoelen met ijskoffie. Daarna via het dorpsplein naar het nationale museum dat, voor een Aziatisch museum, een grote collectie heeft van meubelen tot visserij-spulle; het Padre Burgos museum bevind zich in een oud Mexicaans huis.

's Middags willen we naar een museum dat dicht blijkt te zijn voor lunch, dus gaan we terug naar ons guesthouse om weer even af te koelen. Na de lunch gaan we terug, het is wederom een oud Mexicaans huis van een bekend Fillipijjns powercouple, een voormalige vrouwelijke gouverneur en haar man die senator was en op gruwelijke wijze vermoord werd. Het huis is erg boeiend, de volledige carrieres van de twee is gevisualiseerd met medailles en zelfs een brief van de toenmalige president van de Fillipijnen om hem te feliciteren met zijn goede werk in het leger. We moeten alle twee zo hard lachen als we de brief lezen; 'Dear Mr. Chrisologo, kudos for the excellent work [. . . ]' Kudos, zie je het koningin Beatrix al zeggen?

's-Avonds geven we het grillrestaurant van het guesthouse nog een kans, we gaan gezellig in de tuin eten en bestellen de meest beroemde gerechten uit Vigan; Longannisa (worstjes van varkensvlees met knoflook en lokale kruiden die overal de hele dag door gegeten worden), puqui-puqui (een omelet met geroosterde aubergine), banget (gefrituurde stukken vlees) met geroosterde groenten en een grote schaal rijst. Zoals je al leest, je moet niet naar de Fillipijnen komen als je vegetarier bent, ze eten hier 's ochtends, 's middags en 's avonds vlees, en veel vlees. Het is erg lekker alleen vinden we het gefrituurde vlees, wat ons doet denken aan uitgebakken spek, maar dan smakelozer, niet bijzonder. Uno grill krijgt een tien voor deze avond.

Na een slapeloze nacht voor Mer (om drie uur 's nachts komen er zes Fillipijnse backpackers terug van uitgaan, en ze feesten nog tot de vroege uurtjes door in de kamer naast ons) gaan we naar de Mira Hills. We hebben hier en daar op het internet wat gelezen hierover, het zou iets van een zwembad moeten zijn. Dus we gaan ingesmeerd met zonnebrand, in zwemkleding op pad.

Mira Hills blijkt een klein openbaar park met een aardig openbaar zwembad, voor 80 cent toegang kunnen we heerlijk een paar uur afkoelen totdat er zoveel lokalen komen dat het zwembad een groot gillend en spelend geheel is en we terug gaan naar de stad om een biertje te drinken.

Dat klinkt makkelijker dan gezegd - in een land waar we regelmatig meemaken dat terwijl we ons ontbijt nuttigen, meerdere tafels aan het bier zitten, kunnen we geen bar vinden in Vigan. Oh ja, en dan zijn het geen mensen die terug komen van uitgaan, ze zien eruit alsof ze net uit bed komen en bestellen meerdere biertjes per persoon tegelijkertijd.

We gaan maar terug naar ons guesthouse waar we in de coffeeshop (?!?) een biertje kunnen krijgen, want de Uno Grill waar we gisterenavond zo gezellig hebben gezeten is nog dicht. Omdat ze later op de avond de helft van de gerechten op het menu niet hebben gaan we naar een ander restaurantje waar ze heerlijke houtovengebakken pizza's maken, hmmmm.

Omdat er niet veel meer te doen is in Vigan besluiten we de volgende dag alweer de bus te pakken naar Manila, waar de dag erna onze binnenlandse vlucht naar Legaspi vertrekt. Op naar Donsol, dat bekend staat om de jaarlijkse terugkerende walvishaaien die daar in een baai zich voeden en paren in de maanden maart en april. De walvishaaien zijn plankton-eters en de grootste haaisoort die er is, de gemiddelde haai is zo'n 15 meter lang en weegt 15 ton. Het zijn hele vriendelijke en nieuwsgierige dieren, de Fillipijnse vissers kennen ze al eeuwen en zijn gewend grote schaduwen onder hun boot te zien opdoemen. De haaien zwemmen vlak aan de oppervlakte als ze voeden, dus kan je er naast snorkelen voor de paar seconden dat ze langs je zwemmen. Vorig jaar in de Fillipijnen is het op een andere plaats niet gelukt deze waanzinnige dieren te aanschouwen, dus nu moet het gaan lukken. Ook wel een beetje eng, hoe groot zou zo'n bek zijn als die openstaat om zich met plankton te voeden, een meter of drie breed en een meter hoog?? Dit wordt spannend!

Meer foto's