Aangekomen in Ninh Binh hebben ze het wel heel bont gemaakt deze keer. We zijn niet eens in de juiste stad eruit gezet, en 3 uur later dan verteld. Het is 7 uur 's ochtends en we zijn in Tam Coc (toevallig net voor een guesthouse...), 9 kilometer van Ninh Binh vandaan. De taxirit door het guesthouse aangeboden wordt is belachelijk duur (3x meer dan normaal voor zo'n afstand), dus daar doen we niet aan mee. Desalniettemin is het ook wel wat veel om te lopen, dus na diverse straten in en weer uitgelopen te zijn zien we een ander hotel en vragen of ze een taxi willen bellen. Die rijdt ons vervolgens zonder problemen voor de juiste prijs naar ons hotel, alhoewel we niet op die kosten zaten te wachten.

De avond ervoor hebben we gebeld om te reserveren, maar de beste man die ons binnenlaat snapt er maar weinig van. We worden naar een kamer geleid met 2 losse bedden, maar als we vragen of we een kamer met 1 bed voor 2 personen kunnen krijgen kunnen we ineens in het nieuwe hotelgedeelte ipv de guesthouse slapen. Ook goed, dus we sjokken met onze bagage daarheen.

De eigenaresse van het hotel blijft ons tijdens het ontbijt maar vragen of we met ze een tour willen doen, maar dat willen we niet. Het gaat om meerdaagse tochten het binnenland in en met deze kou en Mer's open wonden lijkt ons dat geen goed idee. Vanaf het moment dat het duidelijk wordt dat we echt niet mee gaan houdt alle vriendelijk op en blijft zij en haar familie maar vragen wanneer we weggaan. Heel gezellig.

Ondanks de tegenwerking huren we een motor om de omgeving te gaan bekijken, we willen eerst een eeuwenoude cathedraal gaan bekijken op ongeveer 25 kilometer afstand van Ninh Binh, en als we ons stadje uitrijden begint de weg op te houden. We rijden over een zandweg met gigantische kuilen erin en veel grind erop. Het is erg vermoeiend rijden, steekkoud en we doen er een eeuwigheid over (25 km in ruim anderhalf uur) maar komen eindelijk aan in het stadje Phat Diem. De cathedraal is erg raar, de voorkant en de daken zien eruit als een buddistische tempel, en alle gebouwen zijn gemaakt van hout. Alleen binnen is er nog iets herkenbaars van de Europese katholieke kerken. Omdat er geen mis is is het terrein bijna verlaten, helaas betekend dat ook dat bijna alles op slot is. Iets waar we ons iedere keer weer over verbazen in Vietnam. Alle kerken zitten stevig op slot en mogen we niet in, maar alle tempels wordt je met open armen ontvangen. Niet echt goede marketing voor de Christenen.

Het dorpje is alsof je een eeuw terug gaat in de tijd, aan de rivier zitten honderende mensen hun koopwaar te verkopen en zijn mensen hun was in het water aan het wassen - en overal ben je even welkom. De jeugd kan helaas alleen Hello en What's your name zeggen. We rijden nog wat rond en gaan dan onderweg naar Tam Coc, waar we die ochtend gedropt waren.

Eerst even lunchen (het personeel is zo stomgeslagen dat er mensen zomaar het restaurant in komen rond lunchtijd dat er een lichte paniek uitbreekt), het is maar zo-zo. We kopen tickets voor de bootjes die ons door de bergen gaan varen en bereiden ons mentaal voor op het circus dat gaat komen.
De heenweg verloopt rustig en het uitzicht is beeldschoon. Langzaam roeit de vrouw met haar voeten (!) ons door kleine slootjes naar een keerpunt. Vastleggen op foto lukt haast niet, dit moet je echt zelf zien. Haar zoontje (?) roeit mee, en we varen tussen talloze andere bootjes rond, maar het bliijft prachtig.

Bij het keerpunt barst het dan los. Daar wachten vele bootjes om je iets te verkopen, en als je dat niet wil - dan toch zeker voor die arme vrouw die ons geroeid heeft? We weten echter dat de roeister de spullen gewoon weer terugverkoopt, en houden de boot af. Met enige tegenzin worden we teruggeroeid, en blijkt de roeister uiteraard ook een halve marktkraam mee te hebben. De mooiste *ahum* borduurwerkjes voor de nuttigste doeleindes (wederom, ahum) worden ons aangeboden. Mer heeft pech, want ze zit naast haar - Michiel voorop kan iets makkelijker stoicijns voor zich uitkijken. Het boduursel is foeilelijk en ook zonder enige passie gemaakt.
Na een kwartiertje geeft ze het op, neemt het over van haar zoon en roeien we in het gewone tempo terug. Op het laatst wordt er nog dringend om een tip gevraagd ('for baby vietnam!') maar ook dat vinden we geen plan want we hebben uitgerekend dat ze net ongeveer een weeksalaris heeft verdiend voor twee uur roeien.

We rijden daarna rustig weg op zoek naar een grot. De hotelhoudster wilde ons erg graag een toer in de mik duwen dat ze ons een hele handige kaart van de omgeving met de highlights erop heeft meegegeven, dus na enig zoekwerk vinden we de grot, met daarnaast een steile trap naar de top van een berg. Na flink wat huf-en-puf werk zijn we boven en is het uitzicht wederom beeldschoon. Op de terugweg naar de brommer kijken we nog in de grot, maar die is niet bijzonder.

Terug bij het hotel eten we wat, proberen een bad te nemen (het is behoorlijk koud) maar die spuugt na 5 minuten alleen nog koud water uit. Het nut van de badkuip ontgaat ons dus een beetje.

De volgende dag gaan we, ondanks tegensputteren van de hotelhoudster dat haar voorstel toch echt beter is, naar het Cuc Phuong National Park. Het is een 45 kilometer rijden, en de eerste paar over de snelweg. Die 2-baans snelweg verandert snel in een 14-baans ieder voor zich snelweg, en we slaan snel een rustigere weg in. We vinden het zonder problemen en nemen een gids om een trek (wandeling) te doen door het woud.
Eerst kijken we nog Gibbons en de voor Vietnam unieke Langur aapjes, er is een opvangcentrum voor apen naast de hoofdingang. Alle apen daar zijn ernstig bedreigd (50 tot 250 dieren per soort over wereldwijd) en zijn via de politie uit de handen van stropers gehaald. Ze kunnen echter nog niet terug, want ze worden dan zeker weer gevangen. Er zijn er hier 160 opgevangen, als we langs de hokken lopen horen we een orenverdovend geluid dat steeds harder wordt, de gibbons achter op het terrein hebben honger en roepen om eten. Wat een geluid, het lukt zelfs om het op te nemen. Het filmpje volgt later.

Even lunchen en we rijden een tiental kilometer het park in om de trek te doen. De gids loopt voorop en wij volgen gedwee. Het is een mooi park, maar helaas zien we geen dieren. Verkeerde seizoen, verkeerde tijd van de dag - in ieder geval is het wel een mooie wandeling.

Via kleine paadjes en vlijmscherpe rotsen lopen we door de jungle. Marilyn glijdt ergens uit en uiteraard op haar reeds pijnlijke kant. Haar broek scheurt zowat in twee delen. Een paar pleisters erop (waar nog ruimte was) en we komen naar zo'n 3-4 uur weer bij de motor uit.

Moe maar voldaan rijden we terug naar het hotel. De trein gaat pas aan het eind van de dag, dus we gaan een bus proberen te nemen naar Hanoi de volgende ochtend.

Meer foto's.