Natuurlijk zet de nachtbus ons niet af bij het busstation maar bij een guesthouse waar ze een deal mee heben, het vervelende is dat die guesthouses bijna nooit in het centrum zitten. Deze ook niet, er staan ik weet niet hoeveel brommertjes en taxi's voor de deur om alle toeristen weg te brengen. Na vele verzoeken van het guesthouse om bij hun te slapen afgeslagen te hebben lopen we richting centrum. Als het goed is is dat maar een kilometer.

Alle guesthouses die we eerder via de reisgids of via het internet hebben opgezocht hebben hun prijzen verdubbeld, of verdriedubbeld, dus kiezen we uiteindelijk een ander guesthouse met betaalbare kamers. Klein, basaal en zonder ontbijt maar wel met warm water, geen luxe - want het is erg koud in Hoi An. Als we op de kamer onze bagage uitpakken realiseren we ons dat we onze enveloppe met travelercheques en een groot gedeelte van ons geld in de kluis bij het vorige guesthouse in Nha Trang (12 uur rijden van Hoi An vandaan) hebben achtergelaten. Het is veel te ver om terug te gaan dus bellen we meteen het guesthouse en die beloven de envelop die middag met de nachtbus mee te sturen zodat we die morgen bij een groot hotel op kunnen halen. Erg spannend maar veel keus hebben we niet.

Ondanks dat we ons redelijk gebroken voelen gaan we toch de stad in, we hebben met het zoeken naar een guesthouse al een glimps opgevangen en het is waanzinnig, alsof de tijd heeft stil gegestaan. Maar helaas wel heel toeristisch. We kopen een passe-partout waarmee we in een pagoda, een huis, een museum en nog een ander 'iets' mogen. We gaan kijken bij een werkplaats waar ze lampionnen maken van zijde, een van de specialiteiten in Hoi An. We kopen twee prachtige blauw/groene lampionnen, mooi voor in ons nieuw te vinden huis in Nederland als we terug komen.

Vooral het huis dat we bezoeken is erg mooi, de zevende generatie van een familie woont er nog altijd, maar stelt het grootste gedeelte van het huis open voor publiek. We krijgen van een van de vrouwen van de familie een kopje groene thee terwijl een ander ons verteld over de familie en het huis. Als we uitgekeken zijn gaan we via de achterkant van het huis eruit en staan dan naast het kanaal waar vroeger alle goederen over vervoerd werden.

We zien heel veel mensen in het kanaal op bootjes die geld vragen aan Westerlingen als deze een foto willen nemen. De volgende dag zien we dat de exact zelfde mensen met exact dezelfde kleren, op exact dezelfde plaaats in het kanaal zitten. Dat neemt de charme toch wel een beetje weg.

Het centrum is erg klein, en na een ochtend en middag hebben we alles gezien en gaan we een biertje drinken in een van de oude huizen die uitkijkt over het stadje. Inmiddels is het nog kouder geworden en is het niet lekker meer in ons t-shirt. We gaan terug naar ons guesthouse om ons warmer aan te kleden en daarna wat te eten. We hebben gelezen dat Hoi An bekend staat om een aantal unieke gerechten, en dus bij het avondeten nemen we een menu met alle verschillende specialiteiten. Het eten is ongelovelijk lekker, gestoomd rijstpapier gevuld met garnaal (soort overgare ravioli), pannekoekjes van rijst gevuld met groenten en noodlesoep met gegrild varken.

De volgende dag worden we wakker met regen. Maar gelukkig is het tegen de tijd dat we een brommer huren slechts aan het miezeren en besluiten we toch maar op pad te gaan met windjacks en ponchos. Eerst rijden we langs het hotel waar onze envelop zou moeten zijn afgeleverd, en gelukkig is het gelukt!

Na ons geld opgehaald te hebben rijden we 25 kilometer naar het dichtstbijzijnde stadje Danang om treinkaartjes te kopen voor de volgende dag. Hoi An heeft geen treinstation, en we hebben gelezen dat de rit van Danang naar onze volgende bestemming Hue prachtig schijnt te zijn in de trein. De stad zelf is vreselijk lelijk - industrieel en half bouwterrein.

Na het treinstation bezoeken we een aantal bergen waar marmer gewonnen wordt. Bovenop een van de bergen staat een pagoda en vinden we in een serie grotten boedda beelden, de rook van de wierook en de weinige toeristen maken het een sprookje.

Op de terugweg begint het keihard te regenen, gelukkig kunnen we bij een pompstation even schuilen en rijden we terug naar Hoi An. We gaan naar het centrum om Danielle's verjaardagscadeautje te kopen en deze samen met de lampionnen naar het postkantoor te brengen. De lampionnen zijn te groot om de hele reis mee rond te lopen en de internationale post is hier erg goedkoop, nu maar hopen dat het ook echt aankomt, want dat is natuurlijk maar de vraag. Het zal in ieder geval niet aan de verpakking liggen, in het postkantoor wordt gratis, op maat een doos gemaakt, de vervolgens met een volledig rol tape dichtgeplakt wordt.
Er kan alleen nog iemand bij als je de hele doos sloopt.

Inmiddels is het gestopt met miezeren en gaan we borrelen in de stad, bij ons in de straat en eten we bij het zelfde Vietnamese restaurantje als de avond ervoor - iets wat we niet vaak gedaan hebben. Daarna regelen we op straat twee mensen de ons de volgende dag achterop hun motor naar het treinstation. We spreken om 11 uur 's ochtends af en onze trein gaat een uur en een kwartier later. Wij hebben de rit in drie kwartier gereden, en ook zij geven aan dat we er om 11:45 zullen zijn - we vertellen niet dat de trein om 12:15 gaat, zodat we wat speling hebben.
Maar om 11 uur is er niemand te bekennen, Mer had al zo'n voorgevoel dus Michiel gaat naar de straat waar we de mensen ontmoet hebben terwijl Mer wacht met de backpack voor het geval ze toch nog komen. Maar nee hoor, ze stonden gewoon op straat. Ze komen ons vervolgens bij het guesthouse halen na enig aandringen en we kruipen de stad uit, stoppen nog voor benzine en dan... blijven we 30 kilometer per uur rijden, af en toe 40 kilometer op wegen waar 60 gereden mag worden. Ze spreken net als alle andere Vietnamezen geen woord Engels en we beginnen hem aardig te knijpen of we de trein nog wel gaan halen. Als we bij de rand van de stad komen willen ze ons eerst bij het busstation afzetten, of helemaal naar Hue brengen (2,5 uur met de trein) dat lijkt ons geen goed idee achter op de brommer.
We gaan weer verder op een slakkengang, ergens in de stad zien we een klok twaalf uur staan. Nog 15 minuten en onze trein vertrekt, als we het station binnen rijden is het tien over twaalf, Michiel betaalt gauw de dame van het stel en als we richting ingang willen gaan rennen begint de dame te sputteren dat ze dubbel het geld willen. We zijn zo boos dat we niet eens in discussie gaan, zeggen dat ze gek zijn en rennen het perron op. De trein staat er al en we gaan gauw naar binnen.

Pff, toch even stressen op reis maar we hebben de trein gehaald!