Om half tien stipt staan er twee motorschauffeurs voor het guesthouse. Een ding kan je in ieder geval van de Cambodianen zeggen: ze zijn op tijd. We rijden in zo'n anderhalf uur bij hun achterop naar de grens van Vietnam bij het dorpje Ha Tien. Bij het afstappen van de motor bij de grensovergang brandt Michiel zijn been aan de uitlaat van de motor.
Aan de Cambodiaanse kant is een douanier in opleiding redelijk in de war van alle stempels en checks die hij moet doen, maar we zijn er redelijk snel door. De motoren rijden ons naar de Vietnamese grens waar we van loket naar loket worden gestuurd, en na menig stempel, formulier en controle krijgen we van een douanier onze boottickets, die hij van onze motorchauffeurs heeft gehad. Misschien deel van de maffia? Ze waren wel heel erg teleurgesteld dat we onze vervolgreis al geregeld hadden. En weer op de motor voor het laatste stuk naar de haven. Onderweg pakt Michiel's chauffeur zomaar een helm van een willekeurige brommer, aangezien in Vietnam ook de bijrijder een helm op moet.

Bij de haven hebben we ruim de tijd, en Marilyn loopt naar een pinautomaat voor ons eerste Vietnamese geld, de Dong, en een apotheek voor Michiel's brandwond. Daar krijgt ze na hulp van het halve dorp voordat er iemand begrijpt wat ze bedoeld, een spuitbus met pijnstiller/reiniger/hydrathatie-schuim dat gelukkig gauw verlichting geeft. Michiel maakt ondertussen wat foto's bij de haven, waar boot na boot de visvangst van de dag afleverd.

Op Phu Quoc aangekomen staat er een groep schreeuwende mannen om een brommer-rit aan te bieden, maar we vinden het te duur dus lopen de pier af. Uiteindelijk hebben wij de langste adem en krijgen we de rit toch voor de prijs die wij willen. Marilyn's chauffeur blijkt aanzienlijk langzamer te rijden dan die van Michiel, dus binnen no time zijn we uit elkaars zicht. De motor-chauffeur prijst uiteraard al zijn diensten aan, en we rijden naar het langste strand om daar zelf een guesthouse te zoeken.
Het is de dag voor kerst, en alles zit helemaal vol. We mogen na drie guesthouses en veel telefoontjes ergens voor $10 achter de receptie slapen, maar dat gaat ons te ver. Na veel wikken en wegen, en nog meer telefoontjes, gaan we naar een heel ander strand in het zuiden van het eiland. Daar zit nog een guesthouse, en die heeft gelukkig wel plek. Het is wat duur, maar we moeten toch ergens slapen.We gaan akkoord en rijden erheen. Het blijkt een vies guesthouse en lijkt natuurlijk niet op het plaatje wat onze motorchauffeur heeft laten zien voordat we wegreden. De kamers zijn matig en zonder water, ook het licht in de vieze toilet en er is geen sleutel van de deur.

We ontvluchten het guesthouse zo spoedig mogelijk, en gaan naar een verderop gelegen restaurant. En wat blijkt, dat is het restaurant van het resort waar we dachten heen te gaan! Naast een kampvuur van de familie die eigenaar is van het resort, eten we een kerst-barbeque op kerstavond, en zijn blij dat we in ieder geval iets lekkers te eten hebben.

Na de maaltijd vragen we of ze kamers hebben; we hebben ze niet gezien, maar alles was beter dan het guesthouse waar we zitten. Dat blijkt de volgende dag wel zo te zijn dus we spreken af dat we 's ochtends terug komen.
We kunnen als kerstontbijt kiezen uit Pho (het nationale noodlesoepje van Vietnam) met garnalen of ei, waar zoveel koreander in zit dat het naar weinig smaakt. Echt balen we zijn speciaal naar dit toeristische eiland gekomen in de hoop kerst te kunnen vieren en dat valt nu een beetje in de noodlesoep. We lopen daarna naar het andere resort over het strand en jawel, er is ruimte. We bekijken het kort en spreken af rond 12 uur de kamer te betreden. We hebben een klein, open houten hutje met een dak van palmboombladeren. Het water en licht werkt, en er staat een simpel maar schoon bed in.
We ploffen neer op het strand, zwemmen wat en pakken onze tassen vluchtig in. De brommer die we gehuurd hebben komt goed van pas, en we rijden met 1 backpack en twee rugzakken samen via een zandweg achter het strand naar het andere guesthouse. Michiel rijdt meteen terug voor de andere backpack, en nadat hij ook aangekomen is gooien we de spullen op de veranda; de kamer wordt nog schoongemaakt.

Volgende stop: het strand. We zwemmen in de prachtige blauwe zee, en liggen in de zon op het witte zandstrand. Een rare kerst, maar we voelen ons al stukken meer op ons gemak. We gaan later in de middag naar Duong Dong, het 'grote' stadje van Phu Quoc voor een kerstdiner. Het is eerste kerstdag en we hebben genoeg geregeld en georganiseerd en verhuisd voor een kerstdag en zoeken, na een borrel bij een cafe, een Duits restaurant waar we hopen wat van de kerstsfeer mee te krijgen. Helaas lijkt dit niet meer te bestaan, want we kunnen het niet vinden en we zoeken ons wezenloos naar iets semi-westers met iets anders dan rijst op het menu met enig bezoek in het restaurant.

Na zo'n anderhalf uur vinden we een restaurant dat er leuk uitziet en gaan we zitten. Twee Vietnamese meisjes in kerst outfit zingen kerstliedjes (filmpje!) met een keyboard-mannetje ernaast die verkleed is als kerstman. Het klinkt niet maar het stoort ook niet, en het is beter dan de andere restaurants. En al het andere personeel is ook verkleed, dus er hangt een aardige kerstsfeer. Michiel bestelt vlees (uiteraard) en Marilyn waagt zich aan de schelpen. De bediening is een heel theaterstuk om naar te kijken. Blijkbaar hebben ze wel een rolverdeling (bestelling opnemen, borden brengen, borden halen) maar niemand weet wat er moet gebeuren. Borden met eten gaan onverrichterzake terug naar de keuken, mensen blijken weg te lopen en Marilyn's eten is er na een half uur nog niet.
Het niet-tegelijk-serveren zijn we wel enigzins gewend, maar dit duurt wel heel lang. Daarbij zochten we al een hele tijd naar een restaurant en heeft Marilyn wel behoorlijk honger. Na bij iemand erover gevraagd te hebben barst de chaos los en komen er diverse serveersters langs om te vragen wat er aan de hand is. Na nog een kwartier komt dan eindelijk haar eten, en gelukkig smaakt het goed. De eerste maaltijd bleek aan iemand anders gegeven te zijn.
We nemen nog een nagerecht, maar wel hetzelfde, het komt *bijna* tegelijk, maar de daarna bestelde koffie (die bleek koud met ijs) en black russian (die knettervol met ijs zat) was weer moeilijk.

Volgegeten en gedronken gaan we er vandoor, we moeten nog zo'n 3 kwartier terug rijden op een onverlichte weg. Vragend naar de richting wijst men ons via de zandweg, wat meer een keiweg is. Die richting (zo'n 2km korter, maar veel vervelender) willen we niet dus we wagen het erop de andere kant op. Bij het eerste de beste stoplicht lopen we echter al vast. Een vloeiend Engels sprekend Vietnamees meisje waarschuwt ons voor het gevaar van deze rit, maar er zit niks anders op. Ze wijst de weg en we rijden de eerste paar kilometer achter een andere motorrijder aan. Die gaat echter ergens anders heen dus de rest moeten we zelf zoeken. Met net genoeg benzine in de tank en geen ziel in zicht vinden we gelukkig in een keer de weg terug.
De honden van het resort heten ons hartelijk welkom met luid geblaf (excuses andere gasten) en we gaan heerlijk slapen. We proberen nog een paar kerst-smsjes te sturen met een Vietnamese simkaart, maar we hebben geen bereik.

Ontbijten, spullen pakken en we crossen het eiland weer over naar dezelfde stad. We zoeken een fish sauce fabriek, waar ze de bekende Vietnamese vissaus maken (gefermenteerde vis). We ruiken hem wel maar zien hem niet en lopen over een markt terug naar de brommer en rijden naar een andere fabriek. Die vinden we wel maar is weinig inspirerend.

Deze keer gaan we wel via de zandweg terug aangezien er een parelboerderij is langs die weg. We boeken eerst nog 2 duiken bij een duikshop voor de volgende dag en crossen via de zandweg naar het zuiden van het eiland. De eerste pearl farm heeft een mager aanbod tegen de hoofdprijs ($450 voor een ring), dus we rijden door en komen een ander tegen. Daar slagen we wel voor een kerstcadeautje voor Mer en willen daarna terugrijden naar het resort om nog even lekker te gaan zwemmen.
Uiteraard krijgen we in the middle of nowhere een lekke band. Het laatste huis is zeker 2 kilometer geleden en het volgende niet in zicht. We kruipen helemaal naar voren op het zadel om de lekke achterband niet verder te belasten en kruipen in de hitte over de zandweg. Met geluk vinden we na een paar minuten al een motorshop, en we rijden daar naar binnen.

De man des huizes is er niet, dus repareert de vrouw onze brommer. Heel apart om dat eens door een vrouw te zien gebeuren. Het is een straatarm gezin, het hutje waar ze in wonen is gemaakt van gevlochtend palmboombladeren met onder het dak een plastic zeil tegen de regen. Je kan vanaf het erf zo het huis in kijken tussen de takken door. De dochter van ca. 8 jaar heeft heel wat karakter en voert het ene na het andere toneelstukje op. Wij spreken geen Vietnamees, en zij niets anders dus de gesprekken gaan met handen en voeten. De moeder biedt ons thee aan gemaakt van regenwater, en verteld ons met handen en voeten hoe arm ze zijn. Het lijkt er zelfs op of ze ons vraagt voor haar dochter te zorgen omdat wij het zo goed hebben. Maar we proberen het als grapje weg te lachen, want moet je hierop nou antwoorden?
Een drie kwartier later gaan we weer op pad, iets voorzichtiger. Gelukkig hebben we deze route gisteravond niet genomen...

Bij het resort spoelen we het stof af in de zee en gaan vroeg slapen; om 5:40 gaat de wekker om te gaan duiken.

Aangezien we gisteravond alles ingepakt hebben zijn we snel klaar en rijden we om 6 uur weg. Het is bewolkt en na een paar minuten gaat het van spetteren over op een heuze moessonbui van niet minder dan een half uur. Volledig doorweekt (ook de schoenen na een 20cm diepe plas water *op* een brug) komen we toch nog te vroeg aan bij de duikshop. We schuilen en krijgen het knap koud. Michiel heeft het steenkoud en de zon breekt maar niet door. Na twee en een half uur varen komen we bij de eilanden aan waar we gaan duiken.

De duikshop heeft al gewaarschuwd dat het zich slecht kan zijn en het onderwaterleven zeker niet zo uitbundig als waar we eerder gedoken hebben, maar we wilden toch weer gaan duiken. De duikuitrusting is in uitstekende staat, en we duiken naast onszelf en de divemaster met 2 amerikanen. Zonder briefing gaan we het water in. Het zicht is inderdaad belabbert; onder de 10 meter hebben we het nog nooit gehad en dit is niet meer dan 7. Binnen enkele seconden is de rest niet meer te zien en moet je haast maken, of weer naar boven.

De duiken zijn leuk, maar zeker niet zo mooi als alle andere stekken die we gezien hebben. Vissen die we in overvloed zien op andere lokaties zijn hier uitzonderlijk, en we speuren vooral naar nudibranches (onderwater-slakken). We vinden er redelijk wat, sommige hebben we zelf nog niet eerder gezien. Tijdens de eerste safety stop (stop op 5 meter diepte van enkele minuten zodat je niet te snel in een keer naar boven gaat) raken we de rest kwijt en drijven behoorlijk af. De divemaster probeert ons dit duidelijk te maken, maar zijn signalen onderwater zijn evenmin begrijpelijk als zijn Engels boven water.

Na de terugvaart gaan we een ijsje eten en kopen wat lekkers om de dag af te sluiten. We rijden via de geasfalteerde weg relaxed terug en zwemmen nog wat.

We hebben de brommer niet meer nodig en bellen de eigenaar om hem op te komen halen, we spreken om half acht de volgende ochtend af. De volgende ochtend is de beste man er om kwart voor acht nog niet, en we bellen met onze Vietnamese sim-kaart. Na bijna een uur komt hij dan toch opdagen. We spenderen de rest van de dag relaxend op het strand.