Na een eindeloze busrit van 12 uur naar Manila pakken we de taxi voor het laatste stukje naar een guesthouse. Wederom probeert men ons af te zetten maar we krijgen uiteindelijk toch een taxi met de meter aan. Helaas rijdt die taxi rondjes door de stad, en zijn we uiteindelijk amper goedkoper uit. Het guesthouse is snel gevonden, en we gaan naar een goed aangeschreven arabische restaurant, ofwel de lokale shoarma-tent. Daar blijkt het idee van een shoarma of falafel wel heel anders te zijn dan in de rest van de wereld, maar het smaakt toch best goed. Ook de hummus is heerlijk.

Op de terugweg lopen we langs talloze girlie-bars, en het is lastig een gewone bar te vinden. Het lukt toch en na een paar biertjes zakken we weer af naar het guesthouse.

De volgende ochtend weer een taxi naar het vliegveld (goh, voor maar de helft van de prijs!), en we gaan onderweg naar Legaspi. We beginnen het inmiddels toch wel spannend te vinden - 15m grote 'vissen' zijn geen kleinigheden onder water. Gaan we het wel leuk vinden?

In Legaspi aangekomen nemen we een mini-van (nou ja, we vouwen ons in de mini-van) naar Donsol toe. Als we uitstappen zwermen er tricycles om ons heen maar volgens ons kan het nooit ver zijn. We vragen de weg en 1 van de tricycle-rijders biedt ons aan gratis te brengen. Als een goede hollander kunnen we dat niet weigeren en stappen we in, om na 30 meter weer uit te stappen.

We worden van harte welkom geheten door de honden (als je buiten het hek staat ben je iets om tegen aan te blaffen, als je binnen staat dan ben je een speelmaatje) en de schoonzus van de eigenaresse. We gooien de spullen in onze kamer van de homestay en horen een verhaal aan in gebrekkig engels over een toerisme-centrum en wat andere zaken. Zorgen voor morgen, want het is al laat.

Later komt Pepe, de man des huizes, ons uitleggen dat als we nu naar het walviscentrum gaan we morgen tijd besparen - het is nu rustig en we kunnen dan morgen uitslapen. De tricycle rijder staat nog immer rustig voor de deur - en we laten ons naar het centrum rijden. Daar rekenen we het een en ander af en moeten morgen om 6:30-7:00 's ochtends aanwezig zijn.

De tricycle-rijder brengt ons naar Giddy's, een hotel/restaurant in het dorpje. Ons bioritme is wat uit de maat dus we eten vroeg. Het smaakt maar zo-zo, maar veel keuze is er dan ook weer niet. Met onze tricycle-rijder gaan we weer terug naar de homestay en we proberen een prijsje af te spreken met de bestuurder aangezien we de komende dagen een aantal ritjes gaan doen. Dat heeft-ie nog nooit gedaan en hij snapt er geen drol van. Na veel moeite en lachende omstanders krijgen we het toch voor elkaar - een lage ritprijs en 1 retourtje gratis. En we hoeven niet bij elke tricycle-rijder te gaan pingelen voor een goede prijs.

Bij de homestay is er nog een anderre gast genaamd George, uit Duitsland. We spreken af samen de volgende dag naar het centrum te gaan aangezien een boot plek heeft voor 6 en de kosten vast staat en delen dus interessant is.

De eigenaresse, Marilyn Razo, is inmiddels ook thuis en ze blijkt campagne te voeren om gemeenteraadslid te worden, een beroemd en graag geziene persoonlijkheid rond het dorpje. We komen er al snel achter dat ook in dit dorpje de politiek niet heel zuiver is, en geld al snel een plekje in de politiek koopt. Marilyn moet het met een beperkt budget doen en ziet haar kansen dan ook realistisch gezien niet heel hoog in.

De volgende ochtend eten we ons ontbijt dat de schoonzus van Marilyn in de vroege uurtjes voor ons bereid heeft, en staat Allen, de tricycle-rijder op ons te wachten. Bij het centrum staan vele, vele toeristen - we vinden snel 3 andere toeristen (meiden die samen in Singapore in een ziekenhuis werken) en bestormen de balie voor een boot. Te laat, we kunnen niet om 7 uur maar pas om 11 uur gaan.
En dat lijkt dubbel pech, want ten eerste moeten we dus een paar uur wachten, maar later op de dag is de kans op walvishaaien en het zicht veel slechter. Niks aan te doen, we spreken af vlak voor elf uur weer bij het centrum te zijn waarna we naar het vlakbij gelegen duikcentrum gaan. Marilyn Razo heeft mede-duikers gevonden om de kosten voor een duiktrip naar de Manta Bowl te delen en we hoeven geen huurkosten voor de duikpakken te betalen omdat het nichtje van Marilyn in het duikcentrum werkt. We tekenen de nodige formulieren en dienen er morgen om 7:00 te zijn. Van uitslapen gaat hier niet veel komen!

Na even op het strand te hebben gehangen gaan we ook maar naar de homestay terug.

Als we om elf uur bij het centrum zijn, zijn we gelukkig wel de eerste boot. Hop hop hop, snel erin en varen! We krijgen nog wat halve instructies toegeworpen over afstanden die we van de walvishaaien moeten blijven (3 of 4 meter, of minder, of soms meer...) en dan zijn we onderweg. Vorig jaar hebben we ook geprobeerd walvishaaien te zien, maar na 3 uur ronddobberen is het niet gelukt. Dus we doen rustig aan, hangen wat in de bankjes en kletsen wat.

Binnen een kwartiertje is echter de eerste al gespot - de 'butanding officer' (de walvishaai-interactie officier) roept 'Quick! Quick!' maar heeft zelf geen haast lijkt het. Moeten we snel zijn op z'n Fillipijns of op z'n westers? We schieten maar, snel naar de voorkant van de boot, onze flippers aan, snorkels op, op de rand van de boot zitten en op het teken van de schipper en de guiden springen we uit de boot het toch best wel koude water in. Het zicht is niet geweldig, een meter of 8, en iedereen zwemt maar wat rond en vraagt zich af waar we heen gaan. De officer wijst naar beneden, maar afgezien van Marilyn ziet iedereen alleen maar water. Na een minuut is het al voorbij en hijzen we ons aan boord. Marilyn heeft nog iets van een rug gezien met witte stippen, maar de walvishaai ging al naar beneden. Een goed begin, maar niet waar we voor kwamen. En best spannend, want je ziet niks en toch zwemt er een flinke vis onder je door.

Een goede 10 minuten later is het weer raak - deze keer zien we hem aan komen zwemmen, en wat een beest is het. Pakweg 8-9 meter lang, 2 meter breed en redelijk snel. We zien een gigantische schaduw in het water zwemmen. Iedereen vliegt om z'n spullen aan te trekken, en deze keer gaat het al een stuk georganiseerder. De walvishaai zwemt recht op ons (Marilyn kan hem nog net ontwijken) af en ondertussen zwemmen wij mee. Wat een beest, wat een gevaarte! Het enige wat aan een walvishaai beweegt is zijn gigantische staart, de rest van zijn lichaam lijkt stil te liggen in het water. Ze zwemmen alleen, en dichtbij aan de oppervlakte en lijken totaal niet gehinderd door de snorkelaars om hun heen. Zelfs als je naast zijn/haar oog zwemt toont de walvis geen enkele interessse. Het is zowel geweldig als surreeel om dan eindelijk dit dier te zien. En zonder de luchtbellen van je scuba-apparatuur is het bevreemdend stil. We komen gevoelsmatig nog best dichtbij - 2, 3 meter afstand van bv. een olifant is ook niet mis. Na een paar minuten gaat de walvishaai onder en haken wij af. Aan de oppervlakte heeft iedereen een glimlach van oor tot oor :)

Het blijft niet bij deze ontmoeting - na wederom een half uur wachten wordt er nog 1 gespot. Deze keer is hij nog groter (9+ meter) en alhoewel hij een paar keer een meter of 5 dieper gaat komt hij ook weer boven en zwemmen we tot we bijna niet meer kunnen langs de walvishaai.

Vlak voor we terug naar de kust moeten krijgen we nog een kans - dit keer is het een waar monster van 12 meter lang, en dan pas begrijp je hoe groot een 15 meter lange moet zijn. De ontmoeting is kort (minder dan een minuut), maar na 5 minuten is er nog 1 in de buurt. Ook deze is enorm groot, en de ontmoeting erg kort. Het zicht is inmiddels nog maar 2-3 meter en dat is wel erg eng met deze beesten. Je wil ze niet aanraken ;)

De officier heeft ondertussen verteld dat er niet minder dan 300 walvishaaien in de baai zwemmen, ze worden regelmatig gechipped om de populatie in de gaten te houden.

Terug bij de kust wacht Allen, onze tricycle-rijder. De meiden vragen of we al een vuurvlieg-boottocht hebben gedaan en we leggen uit dat we dat vanavond gaan doen, en dat ze van harte welkom zijn. Hier geld hetzelfde concept, je betaald voor een hele boot ongeacht of je met zijn tweeen of vijven bent. Maar natuurlijk heeft Marilyn Razo weer iets voor ons geregeld, een vriend van haar is visser en tegen een fractie van de prijs via het toeristencentrum kunnen we mee. We krijgen het mobiele nummer van de ierse Pamela en laten hun later weten waar en hoe laat.
We rijden naar de homestay waar een lunch van stingray wacht. We vragen ook nog even aan Marilyn Razo hoe laat we Allen ons moeten laten ophalen voor de vuurvlieg-boottocht vanavond, maar dat blijkt niet nodig - het is op loopafstand. Jammer, want dat was precies ons gratis ritje.

De lunch is niet bijzonder. George moet er snel vandoor, hij spendeert zijn laatste week in het verkennen van het eiland waar Donsol op ligt, dus we nemen afscheid en wij nemen plaats in de tuin om wat na te praten, te relaxen en heel veel met de honden Poochy en Boody te spelen. Poochy is een vrouwtje en heeft een soort honden ADHD, aan het eind van elke middag, tot laat in de avond, kan ze niet stoppen met rennen. Haar mannelijke maatje Boody of wij zijn de pineut, ze neemt geen nee als antwoord, ze blijft maar om je heen rennen en als je geen zin hebt om te spelen bijt ze zachtjes in je als aanmoediging.

Om 18:00 komen de bootmannen om ons op te halen en zijn de meiden er ook. We lopen kris-kras door het dorpje naar de zeemuur waar de boot wacht. De meiden zijn verbaasd dat we eigenlijk niet weten waar we heen gaan, hoe lang het duurt etc. - maar inmiddels hebben we de hoop op dat soort informatie wel opgegeven omdat het zelden klopt. Na vier maanden reizen zijn we gewend 'to go with the flow'.

De boottocht is leuk, alhoewel erg lawaaig, en we zien inderdaad vele vuurvliegen - tot wel honderden bij elkaar in de bomen.

Na 2 uur (!) zijn we terug en willen we bij een soort snackbarretje wat eten - het enige wat nog open is om 21h. Dat gaat weer heel apart, want iedereen krijgt met horten en stoten zijn eten, maar het drinken wordt vergeten.

Een van de meiden, Pamela, gaat net zoals wij op dinsdag naar het vliegveld dus we houden nog contact over wie de goedkoopste optie vindt. Terug bij de homestay vallen we snel in slaap, nadat de honden om ons heen gehuppeld hebben.

Vandaag gaan we duiken - na alle geluk met de orang-oetans, walvishaaien en het duiken in Puerto Galera lijkt er geen einde aan te komen aan ervaringen met wild, en willen we manta rays gaan zien. En waar beter dan bij de zogenoemde manta bowl?

Allen is er niet (op tijd?) en we moeten een andere tricycle zoeken. Het bespaarde geld begint wel drastisch af te nemen.

Bij het duikcentrum aangekomen worden we met een ander gezin samengevoegd, en duiken we met 6 duikers op 1 divemaster (DM). Dat is best veel, meestal is het 2:1 of 4:1. Maar goed, voor ons maakt het niet heel veel uit. We varen naar Ticao eiland aan de overkant en doen daar een checkdive bij een fraaie muur vol koraal.

Helaas barst de o-ring (een rubber ringetje dat de luchtfles luchtdicht afsluit) bij 1 van de kinderen na 5 minuten en moeten we wachten terwijl hij met de DM naar boven gaat voor een nieuwe tank. We hangen een 20 minuten rond dezelfde plek, en de duik is ook nog eens maar 45 minuten in plaats van het gebruikelijke uur of meer.

Na wat zoekwerk is iedereen bij elkaar, en Marilyn vraagt aan Michiel waarom er iets raars klinkt achter haar hoofd. Er komen flink wat bellen uit de luchtfles en terwijl Michiel probeert te kijken wat er mis is, barst (jawel) Marilyn's o-ring ook. Als dat gebeurt ben je binnen 20-30 seconden door je lucht heen, dus Michiel draait snel de kraan dicht en geeft zijn 2e regulator (mondstuk waar je lucht door komt). De DM laat Marilyn met zijn 2e regulator vervolgens meezwemmen in plaats van een nieuwe tank halen omdat we het niet meer redden er nog 1 te halen.
Vervolgens vliegen we over en langs het rif, tikken nog even de 24 meter aan, en dan alweer eruit. Marilyn moest als een hondje meezwemmen met de DM omdat de tweede luchtslang heel kort is, dus ze heeft ook niet heel veel gezien.

We lunchen bij een prachtig resort op een verlaten strand en gaan daarna weer aan boord. We krijgen rifhaken (nou ja, omgebogen emmer-handles met een touwtje) omdat de stroming sterk is en we anders niet op 1 plek kunnen wachten op de manta rays. Daar moeten we even van slikken na ons vorige 'stroming'-avontuur, maar we vragen ons af of het echt zo eng is als we denken aangezien er 2 kinderen meegaan.

Vervolgens vertelt de DM dat deze duik maar 35 minuten (onze gemiddelde duiken zijn normaal een uur) is, en we snappen het niet zo goed. We gaan niet zo diep, we laten ons afdrijven en gebruiken een rifhaak - waarom zou je snel door je lucht heen gaan? Maar goed, hij is de DM dus hij zal het wel weten.

Eenmaal in het water is de stroming helemaal niet zo spannend. Je kunt er niet tegenin zwemmen maar het is geen efteling-attractie zoals de vorige keer. We haken ons vast en wachten af. Na een paar minuten gaan we op een andere plek wachten en krijgen we van de DM het sein dat we naar boven gaan. Naar boven? We zijn er pas 20 minuten? Helaas, de jongen van de kinderen is al door zijn lucht heen (wij zijn nog niet eens halverwege) en vanwege de stroming is het samen uit, samen thuis.

Geen manta rays gezien, en een veel te korte duik. De volgende is een stukje verderop maar daar is de kans op manta's veel kleiner. Ook die duik is het hetzelfde verhaal met de jongen - na 25 minuten door z'n lucht heen, wij nog niet op de helft. Hij klaagde dat hij het koud had, maar trekt vervolgens geen t-shirt onder z'n wetsuit aan om iets warmer te blijven. Daarnaast is hij volgens ons ook gewoon te jong en onzeker.

Op de terugweg is de zee flink ruwer geworden en elke 20 seconden krijgen we weer een koude plens water over ons heen en balen we behoorlijk. De duiken waren de hoofdprijs vergeleken met andere duiken, en vervolgens veel te kort (45 minuten is al kort). En we hebben niet gezien waar we voor kwamen.
Voordeel: er blijft zo nog wat over om te bezoeken.

Bij de haven zegt de vader van het gezin nog 'great diving with you!' maar Michiel krijgt het niet voor elkaar iets aardigs terug te zeggen.

Inmiddels is het al 17h en Allen is er wederom niet dus we zoeken weer een andere tricycle chauffeur en eten wederom iets bij Giddy's. Dat blijkt de smerigste pizza ooit te worden voor Michiel - het is net bordkarton dat een uur in het water heeft gelegen.

Morgen gaan we er weer vandoor - naar Legaspi terug, door naar Manila en dan naar Caticlan. Daarvandaan een 10 minuten met de boot naar the-place-to-be in de Filippijnen op dit moment: tropisch walhalla Boracay. Onze laatste bestemming van onze reis.