Het is niet te geloven, maar Mer wordt de laatste dag in Maleisie alweer ziek van voedselvergiftiging. We zijn zo klaar met Maleisie, we worden overal ziek van en doen een vreugdedansje als we op het vliegveld ingecheckt zijn en onze boardingpasses hebben, joepie we gaan naar de Fillipijnen!

We hebben onze route omgegooid en gaan eerst naar een van de 7001 tropische eilanden om te duiken. Mindoro, bekend om de baaien rond Puerto Galera waar zo'n 46 duiksites te vinden zijn. In de baaien zijn tal van resorts en restaurants en moet het zeker gaan lukken om weer wat kilo's aan te komen, want we zijn alle twee zoveel afgevallen dat ons kleding als vodden rond ons lichaam hangen en we de eerst geplande trek naar de top van een vulkaan waar we landen niet zien zitten en dus naar achteren hebben geschoven.

Het is maar anderhalf uur vliegen en we landen op Clark vliegveld, in de stad Angeles, 2 uur rijden vanaf de hoofdstad Manila. En vanaf het moment dat we landen weten we weer waarvoor we hier zo graag komen, inmiddels al de derde keer. De mensen zijn zo aardig en vrolijk, het voelt een paar graden koeler, we voelen ons meteen weer thuis. Vanaf het vliegveld kunnen we een rechtstreekse bus naar Manila nemen, en de bus zet ons in Manila af bij het busstation waar de bussen naar Batangas (de havenstad waar boten naar allerlei omliggende eilanden) vertrekken. Onderweg zit Mer te watertanden in de bus, Fillipijnen eten/snacken de hele dag door en overal langs de weg staan borden met lekker eten, na twee weken zo slecht gegeten te hebben kunnen we niet wachten op een eerste echte Fillipijnse maaltijd, hmmmm.

Als we bij de pier van Batangas aankomen is het al 20.30 en is de laatste boot naar Puerto Galera vertrokken, dus willen we overnachten in Batangas en ook geld regelen, want we hebben op Clark niet kunnen pinnen en op Mindoro zijn geen pinautomaten waar wij verblijven. Er moet op 500 meter afstand van de pier een guesthouse zijn, maar het is pikkedonker en de haven ligt er verlaten bij. Een securiy guard wijst ons op een pinautomaat zodat we misschien nog een boot kunnen charteren, maar onze pinpassen werken niet, dan probeert hij een tricycle voor ons te regelen, maar kan er geen meer vinden. We lopen naar de uitgang en daar staat de tricycle maffia te wachten, we zijn totaal aan ze overgeleverd, ze vragen de hoofdprijs en we hebben geen andere keus. Een van de jongens lijkt de baas, we krijgen nog iets van de prijs af maar weten dat we ongeveer drie keer te veel betalen, we stappen in en gaan eerst naar een pinautomaat.
Maar dan begint hij ineens over nog meer geld omdat de pinautomaat waar hij ons heen brengt ook niet onze pinpassen accepteerd. Uiteindelijk zet hij ons af bij een pension en wil voor 100 meter omrijden ineens de dubbele ritprijs hebben. We zijn wel goed maar niet gek, we weten al dat we het drie dubbele betalen en nu wil het zes keer zoveel als we zouden moeten betalen. Dus we weigeren, en als we hem het origineel afgesproken bedrag + iets extras voor de tweede pinataumaat proberen te betalen weigert hij het geld aan te nemen. Na vijf minuten discussie rijd hij woest weg met het dreigement om de politie te gaan halen. We zijn helemaal overrompelt. Dit hebben we nog nooit meegemaakt in de Fillipijnen, zo'n oplichterij en we snappen ook niet waarvoor hij ons geld gewoon weggooide. We leggen onze tassen op de kamer en gaan gauw in het stadje kijken of we nog wat te eten kunnen vinden.

We vinden nog een afhaalrestaurantje dat open is en wat een spektakel, de vier man bediening vinden het een feest, kennelijk niet gewend aan westerlingen. Er wordt wat afgelachen en uiteindelijk moet de manager ons bedienen omdat de rest teveel door hem geplaagd wordt over hun slechte Engels. Voor twee euro verlaten we het restaurant met een halve geroosterde kip, twee koude Fillipijnse biertjes en twee broodjes bapao, veel keuze was er niet maar het ruikt allemaal heerlijk.

Als we terugkomenn bij het pension staat er een zenuwachtige eigenaar te wachten, naast de tricycle jongen, de politie is al twee keer voor ons langs geweest. Die willen we wel spreken, maar ze zijn net weg. De eigenaar is doodzenuwachtig en wil dat we de tricycle chauffeur het belachelijke hoge bedrag betalen, er is inmiddels wel iets vanaf, we hoeven nu maar 1,5 keer het eigenlijk te betalen bedrag betalen. Na veel discussie geven we hem een bedrag in het midden, maar dan trekt de eigenaar zijn portomonnee om het verschil bij te leggen. We snappen niet waarvoor hij dat doet want zijn personeel beaamde dat het bedrag dat de jongen vroeg echt belachelijk was.
Later spreekt Michiel de eigenaar nog als hij een fles drinkwater gaat halen en komen we erachter dat de jongen voor de politie werkt, een ware scam dus, hij is er om bekend om zulke belachelijke bedragen te vragen en als je weigert te betalen haalt hij zijn collega's van de politie erbij die waarschijnlijk een deel van het geld opstrijken. We zijn stomverbaasd, maar snappen nu wel waarvoor de eigenaar zo zenuwachtig was.

De volgende ochtend staan we bijtijds op, nemen geen risico meer met tricycle's en lopen de 1,5 kilometer naar de haven. Onderweg worden we overal begroet en aangestaart. Als we aankomen kunnen we meteen op een grote houten boot stappen en een uur later stappen we op het strand van Sabang, een van de baaien rond Puerto Galera.

Maart tot April is zomervakantie in de Fillipijnen en we heben het lastig gehad om overnachtingen te regelen, maar iets buiten budget een resort met duikschool en zwembad gevonden die gelukkig nog plek voor ons heeft. We lopen meteen naar de duikschool, we kunnen nog mee met de middagduik!

En daarna lekker ontbijten want dat is er niet van gekomen omdat de boot meteen vertrok, we eten ons maag vol met gebakken eieren, omelet en geroosterd brood, hmmm wat smaakt dat heerlijk.

Uiteindelijk lukt het ons maar een fractie te zien van duiksites die er, dit zijn de highlights:

• De baai waar we in verblijven is prachtig, onderwater is het helemaal bezaaid met pastelkleurige zacht koraal.
• Tijdens een nachtduik zien we het pastelkleurige koraal veranderen van kleur, als je er in het donker met je zaklamp op schijnt is het koraal alle kleuren van de regenboog, van lichtgevend groen tot rood en geel. Op dezelfde duik zien we iets wat we pas een keer eerder hebben gezien op ons inmiddels 90 duiken, een juvenile spadefish. Ofwel een baby spadefish, dit is echt heel speciaal, de Fillipijnse duikinstructeur Andrew is er ook helemaal opgewonden over.
• En de highlight van de highlights, we doen een dagtrip naar Verde island, een eiland ongeveer een uur varen van Sabang. Midden in de open zee steken een paar pinnacles uit het water. Neil, de Britse manager van het resort, is meegekomen op deze dagtrip omdat hij deze duiken de mooiste van de Fillipijnen vind. De golfslag is gigantisch, en de stroming onderwater ook heftig, normaal verzameld iedereen zich aan de voor- of achterkant van de boot nadat ze in het water gesprongen zijn. Maar omdat Neil bang is dat we door de stroming meteen afdrijven moeten we zodra we het water in zijn meteen naar beneden en ontmoeten we meteen naar 10 meter diep vlak boven het rif. Als we het rif overzwemmen naar de rand kijken we ongeveer 30 meter naar beneden en de open zee in langs een licht aflopende muur. De hele muur is bezaaid met tientallen soorten hard en zacht koraal en langs de muur en in de open zee zwemmen vele vissen. We hebben allemaal nog nooit zoiets moois gezien, iederen blijft elkaar maar aankijken en dan weer naar het rif.
  
  
  
  En de tweede duik op hetzelfde rif is nog mooier, we zijn nu aan de andere kant van de pinnacles, waar we het water ingaan in een soort kom. In de kom zwemmmen tientallen soorten scholen grote vissen. Ter vergelijking, soms zoek je wel tien duiken naar een van deze scholen en hier zien we jacks, tonijn, blauw en geel gevindt etc. We zijn met zijn achten en iedereen hangt alleen maar te staren, je kan natuurlijk niet praten onderwater, maar je ziet in iedereens ogen dat iedereen kippenvel heeft.
• Op de eerste duik bij Verde eiland zien we een enorme zeeslang, een meter of vier lang (we kunnen hem niet helemaal zien want hij ligt te slapen in rotsen) en zo'n tien cm dik.
• De derde duik bij Verde eiland wordt er ook een om nooit meer te vergeten, maar dan voor een andere reden. Er is een Russisch stel mee die kicken op gevaarlijke situaties, eigenlijk totaal tegen de duiksport in, we hebben ze op meerdere duiken gezien. Ze luisteren niet naar de instructies van de duikgids, gaan tientallen meters van de groep vandaan duiken, te diep, in gevaarlijke stromingen etc. Ze hebben hun zinnen gezet op een duik op een site die de 'Washingmachine' heet. Duikgids Neil wil hier vandaag eigenlijk niet heen gaan want hij vind de stroming te sterk, maar de Russen blijven zeuren en de klant is koning. Als we met de boot bij de duiksite aankomen lijkt het of er helemaal geen stroming is dus Neil besluit dat het veilig genoeg is om met zijn allen te duiken. Twee duikers haken af, en als we hadden geweten wat er ons te wachten stond hadden we hetzelfde gedaan.
  Eenmaal beneden worden we meteen met de stroming gevoerd, niet eng want we hebben al meerdere duiken gedaan met stroming en het leuke is dat hier grote vissen op afkomen en we zien flinke vissen. Maar dan komen we bij drie geulen waar we doorheen moeten, de eerste twee geulen hebben zo'n sterke stroming en alle kanten op dat het niemand lukt vooruit te komen. Inmiddels is iedereen buiten adem en snappen Michiel en ik niet waarom we niet naar boven gaan, we vertrouwen erop dat de duikgids weet wat hij doet. Hij gebaart dat we naar de derde geul moeten gaan, de stroming is doodeng, het draait rondjes als in een wasmachine, vandaar de naam. We zien de vissen voor ons alle kanten opgesleurd worden en we kunnen niet anders dan ons met beide handen aan het koraal vast te houden om niet weggesleurd te worden. We doen er een half uur over om nog geen tien meter af te leggen. Michiel is halverwege zelfs zo buiten adem dat hij naar boven wil, maar we weten niet of de stroming daar niet nog erger is.
  Uiteindelijk komen we door de geul en daarachter is de stroming stukken minder, zien we een schildpad en beginnen we aan onze veiligheidsstop en gaan langzaam naar boven. Wat een duik, Neil is er zelf ook helemaal ondersteboven van, hij geeft toe dat hij onderwater twijfels had of we allemaal wel veilig boven zouden komen en als hij geweten had hoe erg de stroming was, hij ons nooit had meegenomen. De enige die de duik leuk vonden waren natuurlijk de Russen, idioten.

De derde dag in Sabang vieren we Mer's 31ste verjaardag, we vinden een bakkertje met heerlijke chocoladetaart, doen drie duiken en aan het van de middag krijgt Mer verjaardagstelefoontjes en leest alle lieve felicitaties via de mail. 's-Avonds gaan we heerlijk uit eten, voor het eerst in maanden een goed glas wijn, biefstuk en een toetje, hmmm. Na het eten gaan we nog uit in de bar van ons resort. Een zeer geslaagde dag.

Onze laatste dag in Sabang komt er een bijzonder chagrijnige man ons vertellen dat hij in onze kamer slaapt vanavond. Uh nee, is ons antwoord. Even later komt er een receptionist aangehold en die vraagt ons inderdaad om te verhuizen. We hebben er helemaal geen zin in, en staan ook op het punt om te gaan duiken.
Na de duik verhuizen we toch, en het is geen verkeerde keuze - de kamer is veel luxeuzer en stiller dan de vorige!

Na vijf nachten is het dan zover, we hebben op het nippertje plaatsen kunnen regelen op de trek naar de vulkaan Pinatubo die zo'n zes uur reizen van Sabang ligt. Dus staan we bijtijds op om de boot van negen uur naar het vaste land te halen. Op naar het volgende avontuur.