Boracay – zon, zee, strand en cocktails

De volgende ochtend weer vroeg op, maar wel in luxe, Marilyn (de eigenaresse van de homestay) heeft ontbijt voor ons gemaakt, dus we hoeven geen eten te regelen. Na een hartelijk afscheid van Marilyn, Pepe, de honden en een veel beloftes om elkaar gauw weer te zien regelt Pepe een tricycle voor ons naar het busstation. Eenmaal daar aangekomen hoeven we maar een paar minuten te wachten voordat de bus vol zit en wegrijd. We halen onze vlucht naar Manila makkelijk, en hebben daar ook genoeg tijd om te lunchen en in te checken voor onze vervolg vlucht naar Caticlan. We moeten na het inchecken van onze back-packs met handbagage en al op een weegschaal staan, Michiel voelt de bui al hangen en inderdaad, we vliegen in een superklein vliegtuigje waar maar plek is voor een man of tachtig.

Door allerlei vluchten in Azie met veel turbulentie, luchtzakken en onervaren piloten is Mer over de jaren heen niet zo gek meer op vliegen geworden en zit met zweet in haar handen in het vliegtuigje. Gelukkig gebeurd er niks, en landen we op een piepkleine runway, naast de zee, op Catclican. De baggage wordt door een gat in de muur aangegeven en we moeten ons bij de gemeente melden/inschrijven en dan kunnen we gaan. Het is maar 500 meter lopen naar de haven, dus we nemen de benenwagen.

We hebben nog nooit zoiets gezien in de Fillipijnen, de haven is een hypermodern gebouw met tientallen mensen in uniform die alle toeristen in goede banen leiden. Overal krijg je hotels en informatie boekjes aangeboden, de boot die ons in een kwartiertje naar het eiland brengt, is wel weer typisch Fillipijns. Een bij elkaar gevoegd rotzooitje van stukken hout en bamboo en dat allen met touw aan elkaar geknoopt. Maar we komen veilig aan en nemen een tricycle naar een van de weinige guesthouses op het eiland.

Hier op het eiland komen vooral Fillipijnse toeristen en als die op vakantie gaan is het op zijn luxe, in gigantische mooie en dure hotels. Wij hebben een simpel guesthouse uitgezocht dat gerunt wordt door een Fillipijnse familie, na wat aanwijzingen onderweg en een dolhof aan zandweggetjes vinden we het en worden we hartelijk ontvangen door Wilma. Ze kan onze reservering niet vinden terwijl we eindeloos met hun heen en weer gemailt hebben omdat het de week voor pasen is en het hele eiland volgeboekt is. Maar gelukkig kunnen we toch wel inchecken in ons bamboohutje met terras. We gooien snel de tassen in onze hut, doen onze slippers aan en lopen naar het strand om te genieten van een biertje, een cocktail en een waanzinnig mooie zonsondergang.

De dagen erna vliegen om, we duiken overdag, of zonnebaden en zwemmen bij het hagelwitte zandstrand. Bij het duiken ontmoeten we Ben, een Amerikaan van in de veertig die bezig is met leren duiken. Hij is er erg goed in, en we doen op de laatste dag zelfs al een diepe duik met hem. Hij nodigt ons uit om als afscheid met hem te gaan zeilen. Ben is op Boracay op bezoek bij een goede vriend van hem die Allen heet. Allen is ook Amerikaan en runt al zeven jaar, zes maanden per jaar, een internetcafe samen met een aantal Fillipijnse businespartners. Allen's Fillipijnse businespartner Alfi en twee vrienden hebben via via een zeilboot geregelt. Als we bij het internetcafe Ben ontmoeten gaan we eerst op het strand een wijntje drinken onder een palmboom, en als Allen klaar is gaan we met zijn allen naar de zeilboot. We moeten op een gespannen net onder het zeil gaan zitten, aan de zijkant van de boot. En varen naar het vaste land waar een park is aangelegt met picnicktafels. Allen weet als bewoner van het eiland waar hij alle lekkere dingen kan kopen, en we doen ons voor het eerst in vier maanden te goed aan olijven, Danisch blue kaas en heerlijke witte wijn, wat een feest. Na een paar uur zeilen we terwijl de zon ondergaat, weer terug naar Boracay. Wat een fantastische laatste middag van onze reis, we nemen met pijn in ons hart afscheid van Ben en Allen en gaan gauw richting ons guesthouse.

We hebben al een paar dagen een massage salon gezien waar we nog voor dat we weggaan gebruik van willen maken, we nemen alle twee een hete olie massage, drinken ons laatste biertje op het strand, en doen nog een borrel in een Duits restaurant waar we eerder gegeten hebben. De eigenaar herkent ons en we krijgen een extra borrel op het huis, we hadden onze reis niet beter kunnen afsluiten. Maar dan komt het minder leuke werk, de tassen inpakken. De volgend ochtend vroeg op, nog snel even op de foto met de familie van het guesthouse en dan richting haven.

Het wordt een verschrikkelijk lange reis, eerst twee uur met de bus naar een stadje halverwege naar het vliegveld, overstappen en nog twee uur met de bus. Dan met het vliegtuig terug naar Manila. En van daaruit de volgende ochtend met een bus naar Angeles waar onze vlucht naar Kuala Lumpur vertrekt. Op Kuala Lumpur hebben we 6 uur om ons te vermaken en dan vliegen we naar Cairo, om daar over te stappen naar een vlucht naar London. Als het goed is is het staken van het luchtvaardpersoneel daar net afgelopen en hebben we onze allerlaatste vlucht naar Nederland. Pfffffffff, wat een reis, maar als je gaat backpacken moet je het goed doen en de hele reis naar huis kost ons een fractie van de kosten van een rechtstreekse vlucht.

Als we ons laatste biertje op het strand van Boracay drinken denken we terug aan de laatste vier maanden, we kunnen het alle twee niet geloven dat het zo snel voorbij is gevlogen. We wouden dat we er nog vier maanden aan konden plakken, het reizen blijft boeien. Het einig waar we inmiddels wel alle twee genoeg van hebben is het in en uitpakken van onze backpacks elke paar dagen. En we missen onze katten en vrienden en familie.

Wow wat een reis om op terug te kijken, we hebbben zes verschillende landen bezocht, we hebben 39 verschillende guesthouses en hostels geslapen, we hebben ruim honderd uur in bussen van de ene naar de andere stad gereist, de zon zien ondergaan in het grootste tempelcomplex van de wereld, boeiende mensen van allerlei nationaliteiten ontmoet, gedoken in vijf verschillende zeeen, geschiedenis geleerd van allerlei bevolkingsgroepen, in een kratermeer gezwommen, in ondergrondse grottenstelsels geklauterd, wilde beesten ontmoet van een halve cm groot tot 12 meter lang, tientallen nieuwe gerechten geproeft, met ons voeten in wit zand cocktails gedronken en overal genoten. Het was de reis waar we al jaren van gedroomd hadden en die was in werkelijkheid nog mooier en leuker dan we ooit verwacht hadden. Met een schat aan ervaringen en herinneringen komen we dan eindelijk terug naar huis.

Reacties

Reacties

Danielle

Hiephoi jullie komen naar huis :) ;)

Astrid

Goh, het is niet te geloven dat de reis er zo,n beetje op zit, en dat jullie al weer bijna in Nederland zijn.
Ik heb genoten van de mooie reisverhalen en de foto,s. zijn we toch ook een beetje mee geweest.
Hiervoor onze dank, en we zullen het wel missen, de verhalen.
Maar er is een tijd van komen en van gaan.
Goeie reis naar Nederland

Sebas

ik wens jullie veel sterkte met de culture shock in dit koude en natte landje! en een goeie reis natuurlijk :-)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!