De bus komt de volgende dag pas om 12.45 – tijd zat om uit te slapen, te zwemmen en in te pakken. Om 12.15 zijn we bijna klaar met inpakken en staat de bus voor de deur? We rennen en vliegen om alles af te krijgen, rekenen snel af en gaan de bus in.

Dit bleek volkomen nutteloos. De rit zou 3,5 tot 4 uur duren, maar na ruim anderhalf uur mensen ophalen, lunchen en doelloos rondrijden zijn we nog steeds ... in Mui Ne. De chauffeur is een portret en alles moet in zijn tempo. Om 7 uur komen we dan eindelijk aan in Dalat. Dalat is een klein stadje je in de bergen van het zuid-westen van Vietnam. Het schijnt de nummer 1 huwelijksreis bestemming te zijn voor Vietnamezen door de koelte en de pracchtige natuur, we zijn benieuwd.

We worden zoals we wel gewend zijn gedumpt bij een geweldig guesthouse, alleen zijn we daar niet van gediend. We lopen, vele touts ontwijkend, naar het guesthouse wat we in onze reisgids hebben uitgezocht. In onze haast de mensenmassa te ontvluchten lopen we verkeerd en lopen een lang en steil rondje. Het guesthouse waar we willen blijven blijkt vol maar ze verwijzen ons naar een andere, een honderd meter verderop. Daar hebben ze wel ruimte voor $18, veel te duur voor ons. Het is wel een echt hotel met wifi, warm water, grote bedden met echtew matrassen en inclusief ontbijt, maar we haken af. Dan blijkt er een korting mogelijk, en voor $16 gaan we akkoord. Te duur stiekem, maar na de kamer te hebben gezien (incl. bad) is het wel fijn om vor het eerst in een htel te slapen. 's-Avonds lopen we wat rond en eten heerlijk. Het is wel koud buiten, 21 graden Celcius, we lopen met lange kleding aan over straat. Dat is niks vergeleken met de lokalen die als michelin-mannetjes rondlopen, met winterjassen, sjaals, handschoenen, ijsmutsen etc.

Om kosten te besparen gaan we vandaag rondlopen ipv met een brommer. We kiezen een korte route uit omdat het behoorlijk steil kan zijn maar het blijkt heerlijk koel en we lopen in totaal zo'n 15 kilometer. Na een kerk, paleis en gesloten museum lopen we naar een bloemenpark. Die vinden we, en er blijkt een festival te zijn. Binnengekomen blijkt dat festival af te zijn gelopen en is er bijna niks meer te zien!

Na een late maar lekkere lunch lopen we, meerdere malen verdwalend, terug naar het guesthouse. Onderweg kopen we nog wat dragonfruit bij een winkeltje. In plaats van wisselgeld krijgen we meer fruit :) En de oudere eigenaresse stopt ons onder streng toeziend oog vol met mandarijnen.

We proberen 's avonds te eten bij een ander festival maar dat blijkt een soort huishoudbeurs. We eten in de buurt daarvan, in een restaurant langs het centrale meer. Het is weer koud en iedereen zit met winterjassen aan. In heel Vietnam krijg je in Vietnamese restaurants gratis groene ijsthee bij je maaltijd, maar hier krijgen we warme artisjokken thee waar deze regio om bekend staat. Klinkt gek, maar het is superlekker, een soort zachte, minder zoete, zoethout-thee met een lichte drop nasmaak. De spaghetti die we bestellen ter afwisseling van de rijst en noedels is hoogstens een muizenhapje, waarschijnlijk omdat we vleessaus gekozen hebben, het koeienvlees hier niet te betalen is en zelden geserveerd wordt.

Geld besparen is leuk, maar na gister nagenoeg de hele tijd te hebben gelopen gaan we toch maar op de brommer vandaag. We rijden naar het zuiden waar een waterval en stuwmeer met kabelbaan over het bos is. We zijn er erg snel maar als we willen parkeren blijkt er een portemonnee weg. Oh shit, we rijden snel terug naar het stuwmeer, en dan naar de stad. We vinden hem terug – in de berm waar we foto's gemaakt hebben! Wat een geluk...

Terug naar de waterval, waar een roetsjbaan/rollercoaster te vinden is. We worden wel een beetje erg moe van de toeristische mogelijkheden in Vietnam; het is of ondoenlijk zonder gids, of het is zo uitgemolken als het maar kan. Na een korte wandeling naar beneden is de waterval prachtig, maar de als beer verkleedde Vietnamees en de paarden wat minder.

We lopen naar boven en pakken de brommer naar de kabelbaan. Eerder hadden we al het stuwmeer gezien, maar de kabelbaan zou erg mooi moeten zijn. De dame die de tickets verkoopt verzekert ons dat we vanaf het eind van de kabelbaan door het bos terug kunnen lopen maar waarschuwt wel dat de kabelbaan 2 uur gesloten zal zijn als we aankomen. We gaan toch en willen terug gaan lopen zometeen.

Het uitzicht is prachtig en de rit bijna 2,5 kilometer. Maar, zoals te verwachten, is er geen weg terug. We zoeken naar sluiproutes maar vinden niks. We wachten maar tot-ie weer opengaat en zien vanuit de bak dat er echt geen weg is terug.

Met nog redelijk wat dag over rijden we naar een zomerpaleis van een voormalige koning (waar de niet-erfgenamen er beduidnd bekaaider vanaf kwamen) en een oud treinstation. Op de terugweg naar het guesthouse rijden we langs een supermarkt om een picknick voor de volgende dag te regelen.

We hopen vandaag wat minder achter de toeristenbussen aan te rijden en kiezen een hele andere richting. Onderweg zien we enkel wat Easy Riders, een groep Vietnamezen die toeristen op de motor achterop meenemen door het midden van Vietnam. Wij kiezen ervoor zelf te rijden en rijden via een slingerende weg door de bergen naar een 30 kilometer verderop gelegen stadje. Het verkeer is rustig en de brommer kan de bergen makkelijk hebben dus de rit verloopt goed. Na een uurtje rijden zien we flinke rookpluimen, en het lage gewas op de bergen staat in brand. Het geeft een heel eng gevoel, het zonlicht wordt grotendeels geblokkeerd door de rook en daarom is alles gehuld in heel raar licht. 's-Middags als we terug rijden zien we zelfs dat de hele vallei van Dalat in de rook staat. We moeten er doorheen rijden, de hitte van de brand is goed te voelen!

We stoppen onderweg een paar keer voor het uitzicht want het is prachtig. De valeien zijn bezaaid met kassen waar allerlei groente en fruit verbouwd wordt. En hogerop zijn de bergen dik begroeid met dennebomen. Nalatenschap van de Franse kolonisten die de bossen van thuis miste. Af en toe ruik je het hars en waan je jezelf bijna in de Alpen.

In het dorpje aangekomen zien we een zijde boerderij maar rijden nog even door, want we willen eerst picknicken bij een waterval. De waterval is moeilijk te vinden, niet gek want er blijkt helemaal geen wegaanduiding te zijn. We lopen met een rugzak vol eten naar beneden. Al is het het droge seizoen, deze waterval denderd over een breedte van ongeveer 20 meter naar beneden. Na heel wat geklauter vinden we een rustig plekje waar maar een paar toeristen zijn, en na en kwartier zijn we zelfs helemaal alleen. De andere bezoekers' chauffeurs willen ook eten en dus hebben we de waterval voor onszelf. We worden omringt door mist, vogels, enorme libellen en een fantastisch uitzicht.

Na een paar broodjes met meegenomen la vache qui rit, pindakaas en tonijn uit blik gaan we weer naar boven. Precies op tijd, de eerste toeristen klauteren alweer naar beneden. Wij rijden terug naar de zijde boerderij waar vrijwel niemand is. Leuk om te zien.

De bijbehorende winkel heeft alleen oubollige kleding en lelijke dassen te koop dus dat slaan we over. Marilyn rijdt ons vervolgens terug op de motor, en dat gaat steeds beter – zelfs schakelen zonder te kijken ;)

In Dalat terug aangekomen vinden we het nog vrij vroeg (ca 14h) en we besluiten door te rijden naar de andere kant van de stad waar nog een fraai bos/jungle en waterval moet zijn. Zoals elke keer kunnen we ook deze niet vinden ondanks redelijk duidelijke aanwijzingen, dus we rijden maar weer terug. Halverwege rijden we door een klein dorpje waar we een Cao Dai kerk zien, net zoals bij Saigon in de buurt. We rijden er naar toe, kijken wat rond en zien verderop een flinke boedhistische tempel. Na wat zijstraten te hebben geprobeerd vinden we de weg er naartoe.

De tempel is prachtig, met een 16 meter hoge boedha gemaakt uit chrysanten. De daar achterliggend toren mag beklommen worden, en na 6 trappen kijken we neer op de tempel, het dorpje en de omgeving. De tempel lopen we ook even binnen en is erg fraai. Moe, koud en voldaan rijden we terug naar Dalat en we kopen nog wat zakdoekjes voor een wederom snipverkouden Marilyn.

Morgen proberen we de bus te pakken naar Nha Trang, waar de warmte en de zee ons wacht. Dat hopen we tenminste want de weerberichten wisselen per dag.