Om zeven uur 's ochtends staan er twee motorchauffeurs op ons te wachten om ons naar de haven te brengen. Aan het eind van de pier stappen op hetzelfde moment als wij aankomen een Nederlands stel uit een taxi dat we al eerder gesproken hebben in ons resort. Het water is erg onrustig, dus kletsen we met hun totdat de boot weggaat over hun Azie-reizen en onze huidige reis. Ze zijn totaal niet te spreken over Vietnam en hebben vervelende ervaringen met de bevolking. Tot nu aan toe hebben we daar geen last van gehad, maar we zijn benieuwd naar de Vietnamezen op het vaste land.
We nemen voor de zekerheid maar wagenziektepillen, en twee en een half uur later stappen we fris en wel uit in de haven van de stad Rach Gia. Het is maar een kilometer lopen naar het busstation waar de bussen naar Ho Chi Minh City vertrekken, en we hebben geen zin in nieuwe onderhandelingen met taxi- en motorchauffeurs dus we gaan lekker lopen. Eenmaal aangekomen bij het busstation hebben we enorm geluk, er vertrekt een kwartier later een bus.

De zes uur durende rit gaat door de Mekongdelta, we rijden bijna de hele tijd langs de rivier. Erg leuk om te zien hoe iedereens leven hier om de Mekong draait. We gaan met de bus en al op een pont om de Mekong over te steken, Michiel en ik stappen uit om rond te kijken. Wij vinden de rivier een attractie, en voor de hele pond zijn wij de toeristische attractie. We zijn dan ook de enige westerlingen.

We komen 's avonds om kwart over zes aan in Ho Chi Minh City (de bevolking noemt de stad nog steeds Saigon) en nemen van het busstation een taxi naar het backpackersdistrict. Er staan hier geen motorchauffeurs te wachten dus een beetje pech dat we een dure taxi moeten nemen. Het is een gigantische wirwar van motors, fietsers, bussen en auto's, veel drukker dan Bangkok of Kuala Lumpur. Er wonen 10 miljoen mensen in Saigon, en 5 miljoen daarvan hebben een motor/brommer. In echt alle straten rijden de motors kris kras door elkaar en over de stoep, er lijken totaal geen verkeersregels te gelden. Iedereen toetert als of zijn/haar leven er vanaf hangt en oversteken als voetganger is een ware kunst. De rode en groen verkeerslichten zeggen weinig, als ze al op een kruispunt staan. Dus als je wil oversteken moet je het maar gewoon doen. Je balanceerd tussen honderden motortjes door, die links en rechts om je heen zwenken. De truc is gewoon over te steken en langzaam te lopen, dan hebben de chauffeurs tijd om uit te wijken en om je heen te rijden. Mer vind het maar niks en staat de eerste dag doodsangsten uit iedere keer als we moeten oversteken.

We hebben in onze reisgids al een straatje uitgezocht waar we willen overnachten, het is 10 minuten lopen van een drukkere straat met restaurantjes en reisbureau's en een half uurtje lopen van het centrum. We kijken onze ogen uit, allle huizen grenzen direct aan elkaar, en alle deuren staan wijd open. Je loopt dus zo langs de keuken en woonkamer van mensen, die er voor of in zitten te praten met de buren terwijl de helft van de huisraad gewoon op straat staat. Het guesthouse waar we willen verblijven zit vol, maar de buurvrouw heeft nog wel een kamer vrij. Helaas alleen met twee eenpersoonsbedden, dus we gaan naar de volgende buurvrouw. Daar is plaats, we hebben een brandschone kamer met tweepersoonsbed, gratis snel internet, warm water en een tv voor maar $9 per nacht. En het belangrijkste van alles het straatje is superrustig waardoor we heerlijk kunnen slapen 's nachts.

De eerste dag in Saigon gaan we naar het paleis van de president, het postkantoor, een grote cathedraal en dan lunchen we in een Vietnamees restaurant. Het is en beetje overweldigend op het menu staan allerlei diersoorten, maagwand van een schaap, geit, zeeslakken, schildpad, zalmkop, slang, zeester, kikker, slangenhoofd etc. Jak, dan heb je ineens iets minder trek in eten, we houden het bij een bord gebakken rijst en het beroemde Pho (een kom rijstnoedels in bouillon met kruiden en tauge.

Na de lunch gaan we naar de bank om travelerchecks in te wisselen en naar het beroemde oorlogsmuseum van Saigon. Vooral het laatste is erg indrukwekkend, er zijn verhalen, foto's, maquetes van alle verschrikkingen die de Amerikanen de Vietnameze bevolking heeft aangedaan. Wat hebben de Amerikanen hier de beest uitgehangen, het is echt verschrikkelijk om te zien hoeveel lol de soldaten hadden in het uitmoorden van de bevolking. Hun gruwelijke martelpraktijken doen je afvragen of de Amerikanen ooit iets leren van de oorlogen die ze voeren in zoveel landen. Het is toch te bizar dat de wereld dit keer op keer toelaat, en sterker nog zoveel landen meehelpen. Er zijn tientallen foto's van de verminkingen die agent Orange (giftige stof die de Amerikanen gebruikt hebben om hele jungle gebieden te ontbladeren) bij de bevolking te weeg heeft gebracht, er zijn zelfs foetussen op sterk water, maar daar kijken we niet naar. Als we buiten staan zijn we helemaal stil.
'Avonds lopen we door de stad naar een restaurant en zien dat er overal podia worden opgezet voor oud en nieuw. Het moet een gigantisch feest gaan worden en we hebben er erg veel zin in nadat kerst zo in de soep gelopen is.

Op oudejaarsdag gaan we een aantal tempels ofwel pagoda's bezoeken, de laatste die we bezoeken staan in Chinatown. Erg leuk om hier doorheen te lopen en te kijken en ruiken, hier zitten o.a. de apotheken en alle ingredienten voor medicijnen worden hier verkocht. We zien winkels met honderden potten waar van alles inzit - van zoethout, zeesterren, spinnen, schorpoenen tot slangen, hoornen en delen van olifanten. We lopen de vier kilometer terug naar ons guesthouse en zijn helemaal uitgeteld als we daar aankomen. Dus gaan we even slapen voordat we de stad in gaan voor het grote nieuwjaarsfeest.

Het is nog drukker op straat dan de dag ervoor, er rijden overal duizenden brommers zowel op straat als op alle stoepen, dus het is nog moeilijker te navigeren. Tussen de hoofdstraten in het centrum zijn parken die vol staan met standjes met verkoopwaar. Heel Saigon is uitgelopen en we lopen zo samen met de mensenmassa langzaam richting het centrum. Daar aangekomen blijkt dat de hoofdstraten zijn afgesloten voor motors, fijn om gewoon te kunnen lopen zonder op te hoeven letten of je aangereden wordt. Er is een plein met een gigantische wereldbol met een podium er omheen. Alle straten die ernaartoe leiden staan vol met mensen, we kijken onze ogen uit, we hebben nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. En overal tussen deze menssen verkopen straatverkopers suikerspinnen, knipperende lichtjes, worstjes, balonnen, gegrilde inktvis en drankjes.

Het laatste uur gaan we bij de wereldbol staan, daar is eerst een groots optreden van een Westerse dj met een blonde zangeres, we kennen ze niet, maar het Engels van het meisje heeft een sterk Nederlands accent. Vijf minuten voor twaalf uur begin iedereen als een gek te schreeuwen en dan komt er een Vietnamese dame het podium op. Ze zingt een lied en alle Vietnamezen zingen luidkeels mee, het is oorverdovend. Als ze klaar is is er nog een minuut te gaan en begint het aftellen op de wereldbol.

Filmpje!

Na het aftellen willen we uit de mensenmassa want we worden helemaal fijngedrukt. Maar dan gaat het niet goed, iedereen begint tegelijkertijd keihard te duwen en er worden allerlei mensen geplet. Gelukkig steken we een kop boven iedereen uit zodat we nog enigzins controle hebben en minder fijngedrukt worden dan sommige meisjes. Na een kwartier duwen en trekken vinden we een manier om naar de kant te komen en maken we onze meegenomen fles champagne open. Die is niet te drinken, nog nooit zoiets smerigs gedronken! Alle straten gaan weer open voor de motors en iedereen gaat richting huis, het is overal dringen om weg te komen en we kruipen zig zaggend tussen de motors door richting de straat waar we heen moeten. We bellen nog wat mensen met ons Vietnameze simkaart, want smsen lukt niet.
Eenmaal thuis gekomen zijn we helemaal op van alle indrukken en het lange lopen terug, we gaan gauw slapen want de volgende ochtend moeten we vroeg opstaan voor een excursie.

Na een paar uurtjes slapen gaat de wekker, we ontbijten bij een straatverkoper met broodjes en gaan dan richting de backpackersstraat. Daar staat een bus op ons te wachten voor een hele dag excursie. We gaan eerst naar de grootste Cao Dai tempel in de wereld. De religie Cao Dai is erg fascinerend - het is een mix van een aantal grote religies in de wereld; Taoisme, Islam, Buddisme, De tempel is enorm kleurrijk en biddende mensen zijn gekleed in verschillende kleuren gewaden. Elke kleur staat voor de focus op een van de religies.

In de bont gekleurde tempel zitten 200 mannen en vrouwen in nette rijtjes, boven op een tribune staat een klein orkest met een koor die de hele tempel voorzien van muziek. Langs de kanten van de tempel zijn lange veranda's waar tientallen toeristen opstaan om foto's te maken. Het is een beetje een raar gevoel om zo toe te kijken op deze mis met zoveel andere toeristen. Maar er zijn door de tempel heen Cao Dai aanhangers die de toeristen op vriendelijke wijze de weg wijzen. En ze lijken allemaal eerder trots op hun religie en dat er zoveel geinteresseerden zijn, dan dat ze het vervelend vinden dat er zoveel ongelovigen meekijken.Na de tempel lunchen bij een Vietnamees restaurant; in het restaurant staan motors en als je naar de wc wil moet je door het huis van de familie die het restaurant runt en ga je in hun badkamer.

En daarna gaan we onderweg naar de Chi Chu Tunnels. Een gebied een uur rijden van Saigon waar de Viet Cong tijdens de oorlog met de Amerikanen een gigantisch tunnel netwerk heeft gegraven van ongeveer 200 kilometer. De tunnels werden gebruikt om zich te verstoppen van de Amerikanen en ze te kunnen aanvallen als ze door de jungle trokken. Eenmaal daar aangekomen krijgen we eerst een propaganda video te zien van hoe het gebied was voordat de Amerikanen er binnen vielen. Er werd veel fruit geteeld, en het gebied woonden voornamelijk boeren. Het is bijna ongelovelijk om te zien wat deze mensen bezield heeft om zo hard voor hun huis en haard te vechten en met welke middelen. De Amerikanen hebben tonnen aan bommen laten vallen, de gigantische kraters van de bommen zijn overal in het tunnelpark te zien. De Viet Cong verzamelede de niet-ontplofte en resten van de bommen om er weer opnieuw wapens van te maken. Van mijnen tot allerlei boobytraps die ze in de tunnels plaatsten voor het geval er een Amerikaan klein genoeg was om binnen te dringen. De ingang van de tunnels waren makkelijk in de jungle te verstoppen, de opening was namelijk maar 30 bij 20 cm. Een van de parkwachters laat zien dat een Vietnamees er inderdaad feilloos in past, dat doet alleen een klein, dun Australisch meisje hem na.

Als we klaar zijn in het park blijft ons vooral bij wat een strijdlustige mensen Vietnamezen zijn. De Amerikanen hadden vliegtuigen, bommen, granaten, mijnen, geweren etc. en de Vietnamezen hebben geen seconde getwijfeld en zijn vol in de aanval gegaan met simpele wapens gemaakt van bamboo en gerecycled ijzer van de Amerikanen. Als je het zo hoort zou je ze geen kans hebben gegeven, maar de Amerikanen hebben de Viet Cong net zo onderschat.
Als we terug zijn in de stad gaan we wat eten en regelen we buskaartjes naar de volgende stad; Mui Ne. We zijn alle twee erg onder de indruk van Saigon, er hangt een fantastische sfeer in de stad. Een van handel in de tienduizende kantoren, winkeltjes, restaurants en eetstalletjes. En de stad heeft iets gezelligs, overal zie je families en buren met elkaar koffie drinken en kletsen. De verschillende sferen, van hyper moderne gebouwen tot in wierrook gehulde tempels. De drukte heeft ons de eerste dag overweldigd, maar dit is langzaam veranderd in een aangenaam druk thuis gevoel. We komen zeker ooit nog een keer terug om nog een keer een paar dagen deel uit te mogen maken van deze tien miljoen tellende grote Aziatische familie.