Na onze rondrit in het zuiden van Cambodia besluiten we de volgende dag helemaal niks te doen. De brommer is de vorige dag al ingeleverd en we slapen wat uit. Door het tijdverschil met Nederland en de duik-boot aan het begin worden we elke dag voor 7 uur wakker, dus om 8 of 9 uur wakker worden is al laat. Op zich komt het wel goed uit, want het dagelijkse leven begint hier rond half zes.
We eten wat bij het Epic Art Cafe (een cafe gerund door gehandicapte Cambodianen) en het smaakt goed; we nemen nog een brownie en een chocolate chip cookie mee die erg lekker blijken. We hangen de rest van de dag wat in de tuin van het guesthouse om via het tergend trage wifi (het lijkt erop dat het overal steeds trager wordt) iets uit te zoeken voor het indonesische visum dat we nodig hebben, aangezien we uiteraard het enige vliegveld in Indonesie hebben uitgezocht dat geen visa-on-arrival uitgeeft.

Die avond gaan we naar de rivier om daar aan de boulevard om wat te eten en te kijken naar de ondergaande zon.

De dag ervoor hebben we rondgeshopt voor de goedkoopste tickets voor een dag naar Bokor Hill Station; een oude, verlaten Franse dorp bovenop een berg die omringt wordt door een nationaal park met beren, tijgers, zwijnen, slangen etc.

Om half acht worden we opgehaald samen met ongeveer 15 andere westerlingen. Omdat ons guesthouse er een half uur over deed om een pannekoek te maken, we zitten uiteindelijk met pannekoekjes en al achterin een pickup-truck (nou ja, zitten...). Na een korte rit door het dorp gaan we een zandweg op en mogen we eruit, aangezien de weg onderbroken is en de pick-up truck niet verder kan. Hiervandaan is het een half uurtje lopen in de brandende zon naar de voet van de berg. Het daar gelegen ranger station geeft ons de kans wat uit te puffen voor we naar boven gaan. Er was voorspeld dat het op de berg (ca 1km hoog) knap fris kon zijn, wat op dit moment niet voor te stellen is. Met een rugzak en tweemaal 1 liter water in de hand beginnen we aan de klim.

Een fors gezet Israelisch meisje in onze groep is onbegrijpelijk traag en laat geen kans onbenut om onbeschoft te klagen en iedereen erop te wijzen dat het vooral niet haar schuld is dat de tocht 2x zo lang duurt. Iedereen legt zich er maar bij neer dat we door haar elke 10 minuten zo'n 5 minuten (of langer) moeten stoppen. Dit blijkt uiteindelijk vermoeiender dan stukken van 30-45 minuten te lopen, omdat je elke keer opnieuw op gang moet komen. Onderweg zien we geen enkel dier, wat niet heel gek is gezien de denderende groep van 17 man.
Na zo'n 4 uur komen we dan bovenaan. Althans, bijna - hiervandaan is er weer een 'weg' naar boven toe en kunnen we achterin een andere pickup vrachtwagen naar boven toe. Na een half uur wachten op je-weet-wel-wie kruipen we de pickup in, maar er zijn meer mensen en het is erg druk. We staan achter de cabine en houden ons vast aan het dak en vragen ons af of zitten niet fijner is.

Eerste stop: Black Palace. Een voormalig paleis van een Cambodiaanse koning. Voor diens doen is het knap klein, maar wat een uitzicht op het dorp Kampot eronder en de omgeving eromheen. Daarbij kwam hij hier vooral voor de concubines ;) We eten een bakje meegekregen rijst weg in het paleis en kruipen de pickup vrachtwagen weer in voor het laatste stuk naar het feitelijke Hill Station. Zitten in de pickup is een stuk minder comfortabel dan we dachten, de weg is onverhard en we zitten op de vloer van een ijzere bak die heftig heen en weer schut.

Bovenop aangekomen is het snikheet; we hebben extra shirts meegenomen omdat er kou voorspeld was, en we wilden zelfs windjacks meenemen maar daar staat ons hoofd totaal niet naar. We sjokken rond naar het voormalige casino, de verlaten kerk en de andere gebouwen.

Heel bizar om hier rond te lopen in deze vervallen gebouwen. Het Israelische meisje laat weer blijken hoe niet leuk ze het vindt, we mijden haar. Tijdens de lunch wilde ze ook de gekregen lunch niet eten, haar rugzak zat vol met snoep. We vragen ons af of je 6 uur een berg kan beklimmen op snoepgoed, maar goed.

Na ruim een uur hebben we alles gezien en we drinken een blikje cola weg - heerlijk zo'n blikje suiker.

De pickup truck rijdt nu in een keer door naar het eindpunt van onze klim naar boven, en na een uur zijn we allebei stuk. Blij dat we eruit mogen springen we eruit en na een paar minuten begint de afdaling. Er wordt afgesproken dat de groep met weinig pauzes naar beneden gaat omdat het donker begint te worden, en de achteraan lopende ranger (met een AK-47) zal het israelische meisje de weg wijzen. Ze blijkt echter van geen stoppen te weten op de terugweg, uiteindelijk blijkt dat ze de beste plek in de minivan wilde!
Onderweg stoppen we nogmaals bij het ranger station en geven we de daar rondlopende honden de restjes van de lunch. Oppassen, want ze rukken het uit je handen.

Behoorlijk moe komen we aan bij het guesthouse en lopen we wederom naar de rivierkant. We eten een misselijkmakende hoeveelheid spareribs bij een Engelse pub, de Britse eigenaar is getrouwd met een Cambodiaanse, en waggelen naar de kamer, moe maar voldaan.

De volgende dag regelen we de vervolg van onze reis. Het oorspronkelijke plan was om via de Mekong Vietnam binnen te varen, maar dat bleek onbetaalbaar, een paar honderd euro per persoon. We kiezen ervoor het vooralsnog over te slaan, ook met kerst voor de deur. We willen wel enigzins een kerstdiner hebben ergens, en in de Mekong zal dat neerkomen op rijstsoep.
We regelen een motor + bootrit naar Phu Quoc (een eiland bij Vietnam voor de deur) bij een reisbureautje want we hebben meerdere berichten gelezen dat mafia-praktijken bij onze grensovergang het onmogelijk maakt om daarna door te reizen. Ze bedreigen de lokale mensen en bus, zodat je geforceerd wordt achterop een motor met hun mee te rijden voor gigantische bedragen.

Cambodia heeft al onze verwachtingen overtroffen. We verwachte een land waar de armoede zo erg zou zijn dat we er ons niet op ons gemak zouden voelen. Maar we troffen een heel ander land. Een land dat overal geschiedenis uitademt. Een geschiedenis van grandeur, religie en macht, de geschiedenis van de Angkor volk. En een tweede geschiedenis, een van verdriet, onderdrukking en vernieling van het Cambodiaansen bestaand. We zijn onder de indruk van de schoonheid van de dorpjes en steden, de tempels.
En we zijn overwelmd door het doorzettingsvermogen, de vriendelijkheid en blijdschap die het Cambodiaanse volk uitstraald, je ziet dagelijks in iedereens ogen de viering van hun nog maar pas gewonnen vrijheid. En dit terwijl er nog zo'n ontzettend lange weg te gaan is voordat dit volk weer enigzins op hetzelfde niveau is als voor de Khmer Rouge aan de macht kwam, misschien duurt het nog wel tien, twintig of dertig jaar. Wie weet, maar we hebben ons erg welkom gevoeld, meer een bezoeker dan een toerist en willen zeker nog een keer terug komen om de Noord-oostelijke provincies te bezoeken waar we nu niet aan toegekomen zijn.